Αττικής και Πειραιώς: Σωτηρία ή bail-in;

Δημοσιεύτηκε στο IndideStory.gr

Ένας πολύ ενδιαφέρων Σεπτέμβριος περιμένει την Ελλάδα και αιτία είναι οι εξελίξεις στον τραπεζικό τομέα και ειδικότερα στην Πειραιώς και στην Αττικής, που εδώ και καιρό έχουν μπει στο μικροσκόπιο του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού της ΕΚΤ.

Tο πρόβλημα στο οποίο εστιάζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έγκειται στον τρόπο με τον οποίο έγιναν οι ανακεφαλαιοποιήσεις στις δυο αυτές τράπεζες. Για το θέμα είχαν γράψει οι Financial Times τον Μάρτιο του 2016. Μια αρνητική εισήγηση του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού θα προκαλέσει σεισμό. Ας δούμε γιατί.

Τράπεζα Πειραιώς

Ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός  εξετάζει για την Πειραιώς αν τα περίπου 500 εκατομμύρια της ανακεφαλαιοποίησης, που εισέρρευσαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ήταν πραγματικά νέα χρήματα ή παραβιάστηκαν οι σχετικοί κανόνες της ΕΚΤ. Ειδικότερα ερευνάται αν έγιναν ενέσεις κεφαλαίων από άλλες ελληνικές τράπεζες και αν χρήματα που ήρθαν από συγκεκριμένη εταιρεία του Λονδίνου είχαν ως πηγή την Πειραιώς ή ακόμα και στελέχη της διοίκησής της.

Αν αποδειχτεί ότι έχουν βάση οι ισχυρισμοί, τότε είναι πολύ πιθανό να απαιτηθούν εκ νέου αυτά τα κεφάλαια. Πολλοί δε εικάζουν ότι η πρόσφατη αλλαγή διοίκησης στην τράπεζα σχετίζεται με τις πρακτικές αυτές. Σε αυτή την περίπτωση, οι πρώτοι που θα κληθούν να συμβάλλουν είναι οι ήδη υπάρχοντες μέτοχοι. Όμως πολλοί λίγοι θα έχουν την όρεξη να βάλουν και πάλι το χέρι στην τσέπη. Από αυτούς τους μετόχους έχει ξεχωρίσει ο Πόλσον που κατά το πρόσφατο παρελθόν έχει εκφράσει την έντονη δυσαρέσκειά του για τα τεκταινόμενα στην τράπεζα –και ειδικότερα προς την απελθούσα διοίκηση.

Η άνοδος των εθνικολαϊκιστών και το τέλος της αλληλεγγύης

Δημοσιεύτηκε στη Καθημερινή

Τα σημάδια ήταν γραμμένα στον τοίχο εδώ και αρκετά χρόνια για την Βρετανία αλλά και για άλλες χώρες της Ευρώπης. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης δεν ήταν πλέον όραμα των λαών της. Ίσως και ποτέ να μην ήταν. Η Ελλάδα για παράδειγμα μπήκε στην ΕΟΚ κυρίως για να σταθεροποιήσει το πολίτευμα και να αποφύγει μια νέα δικτατορία. Η αντίθεση του λαού, κατευθυνόμενη από τον τότε εκφραστή του Ελληνικού εθνικολαϊκισμού Ανδρέα Παπανδρέου στην ΕΟΚ ήταν τεράστια. Ποιος αμφιβάλλει πως αν γινόταν δημοψήφισμα το 1980 θα ήταν σε συντριπτική πλειοψηφία αρνητικό για την είσοδο μας στην κοινή αγορά.
Άλλες χώρες μπήκαν για να ξεφύγουν από την κηδεμονία της Ρωσίας και την ρετσινιά του ανατολικού μπλοκ.  Άλλες βλέποντας πόσα χρήματα είχε πάρει η Ελλάδα αλλά και η Ισπανία-Πορτογαλία από τα διαρθρωτικά προγράμματα έτρεξαν στην πρώτη ευκαιρία να υποβάλλουν αίτημα ένταξης.  Η ΕΟΚ/ΕΕ ήταν η αγελάδα που όλοι οι λαϊκιστές πολιτικοί ήθελαν να αρμέγουν.
Η συνταγή είναι απλή και διαχρονική για όλους τους ξύπνιους λαϊκιστές πολιτικούς.  Ο τοπικός άρχοντας παίρνει τα χρήματα από την ΕΕ και τα διαχειρίζεται για να επανεκλεγεί. Καρπώνεται όλα τα θετικά γνωρίζοντας πως τα αρνητικά εύκολα τα φορτώνει στους ξένους. Άμα δε βρει τα σκούρα και χρειάζεται να δώσει αλληλεγγύη σε ξένους τότε εύκολα μεταλλάσσεται σε ρατσιστή ξενοφοβικό και υπέρμαχο της εθνικής ταυτότητας που οι κακοί πάνε να αλλοιώσουν. Το είδαμε στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες.
Για δεκαετίες η Βρετανία και κυρίως το συντηρητικό κόμμα είχε αμφιβολίες για το Ευρωπαϊκό εγχείρημα. Δεν είναι τυχαίο πως το θέμα κούρεψε τρεις πρωθυπουργούς, την Θάτσερ, τον Μαίητζορ και τον Κάμερον. Και σίγουρα θα κουρέψει και τον επόμενο.Πολλές από αυτές τις αμφιβολίες είχαν βάση. Για παράδειγμα η γεμάτη παραλογισμούς κοινή αγροτική πολιτική του 80 και ο κεντρικός, σχεδόν συγκεντρωτικός σχεδιασμός της Ευρώπης καθώς και το έλλειμμα δημοκρατίας. Χαρακτηριστικά η Θάτσερ είχε πει «Δεν έδιωξα τους σοσιαλιστές από την Βρετανία για να τους πάρω από την πίσω πόρτα της Ευρώπης». Όμως η Βρετανία έμεινε στην Ευρώπη και πολέμησε. Η ανοιχτή αγορά και η συναλλαγές χωρίς σύνορα, η διεύρυνση σε 28 χώρες οφείλονται εν πολλοίς στην αρχηγεσία της Βρετανίας. Ακόμα και η αντίθεσή της στην κοινή νομισματική πολιτική (Ευρώ) φαίνεται εν μέρει να έχει δικαιωθεί  αφού έγινε μάλλον πρόωρα για πολλές χώρες όπως η Ελλάδα και χωρίς να συνοδεύεται με  αντίστοιχη πολιτική ένωση.

Συνέντευξη στην Σοφία Ροδοπούλου SBC

Μια κρίσιμη, αλλά αμφίρροπη μάχη

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή και
στο  Facebook Ανδρέας Κούτρας

Την Πέμπτη 23 Ιουνίου η Βρετανία ψηφίζει για δεύτερη φορά για το αν θα παραμείνει μέλος της Ε.Ε. ή όχι. Οι σχέσεις της Βρετανίας με την Ευρώπη ήταν πάντοτε πολύπλοκες. Θα περάσουν αρκετά χρόνια από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, το 1951, όταν ο συντηρητικός υπουργός Χιθ θα εισπράξει το βέτο της Γαλλίας και του Ντε Γκωλ (1965). Τελικά, ως πρωθυπουργός θα κάμψει τις αντιδράσεις της Γαλλίας το 1972. Ομως τα προβλήματα δεν είχαν τελειώσει. Το Εργατικό Κόμμα και ειδικότερα η ακροαριστερή πτέρυγά του ήταν κατά. Έτσι το προεκλογικό μανιφέστο του 1974 υποσχέθηκε δημοψήφισμα που έγινε το 1975.

Υπέρ της ΕΟΚ ήταν οι περισσότεροι Συντηρητικοί με αρχηγό τη νεοεκλεχθείσα Θάτσερ και από την άλλη πλευρά υπήρξε μια ανίερη συμμαχία, ετερόκλητων χαρακτήρων. Ενα μείγμα ακροδεξιών εθνικιστών και εκκεντρικών αριστερών όπως o Τόνι Μπεν και ο Μάικλ Φουτ. Τελικά επικράτησε το «Μέσα» με 65% και πολλοί αναλυτές απέδωσαν την ήττα του «Εξω» στις ακραίες προσωπικότητες που το στήριζαν. Πέρασαν 41 χρόνια και τώρα είναι η σειρά των Συντηρητικών να διχαστούν. Τα θέματα είναι πάλι τα ίδια: Οικονομία και θέσεις εργασίας, εθνική κυριαρχία και ταυτότητα, και μετανάστευση.

Ο εθνικολαϊκισμός και η δολοφονία της Τζο Κοξ

Δημοσιεύτηκε στο News247 
και στο  Facebook Ανδρεας Κούτρας


Η Τζο Κοξ ήταν μια τυπική Βρετανή βουλευτής των εργατικών. Είχε γεννηθεί στο Γιόρκσαιρ, πολύ κοντά στο σημείο όπου δολοφονήθηκε. Αντιπροσώπευε στο κοινοβούλιο την ιδιαίτερη πατρίδα της. Από εργατική οικογένεια, η ίδια δούλεψε σκληρά και αποφοίτησε από το γνωστό πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου όπως έλεγε δεν της άρεσε γιατί ένιωθε παρείσακτη λόγω της τοπικής προφοράς της.

Το βρετανικό κοινοβουλευτικό σύστημα είναι διαφορετικό από το Ελληνικό. Οι βουλευτές εκλέγονται με πλειοψηφικό σύστημα, σε μονοεδρικές,  ένας/μια ανά περιοχή. Είναι λοιπόν

αντιπρόσωποι όλης της περιοχής ανεξαρτήτως κόμματος. Μία μέρα κάθε εβδομάδα  ο/η βουλευτής δέχεται ελεύθερα τους πολίτες για να ακούσει αιτήματα και να συζητήσει τα προβλήματα της περιοχής. Ακόμα και στο κοινοβούλιο οι βουλευτές δεν προσφωνούνται ανάλογα με το κόμμα στο οποίο ανήκουν, αλλά την περιοχή που αντιπροσωπεύουν. Διαφορετικά ήθη κοινοβουλευτισμού και δημοκρατίας που διαμορφώθηκαν σιγά σιγά τα τελευταία 300 και πλέον χρόνια.
Σε μια από αυτές τις ανοιχτές στους πολίτες μέρες, βρήκε το θάνατο από κάποιον που ακούστηκε να φωνάζει «Πρώτα η Βρετανία».
Αυτό δεν είναι σύνθημα αλλά ένα σχετικά καινούργιο εθνικιστικό κόμμα, συνεχιστής του παλαιού Βρετανικού εθνικιστικού κόμματος. Πρόσφατα στις εκλογές για δήμαρχο του Λονδίνου ο εκπρόσωπος αυτού του κόμματος γύρισε την πλάτη του στον νεοεκλεγέντα δήμαρχο Σαντίκ Καν, που ως γνωστόν είναι μουσουλμάνος στο θρήσκευμα.

Murder of Jo Cox exposes ugly truths

The tragic assassination of Jo Cox is a stark reminder of that famous saying by Wilson “a week is a long time in politics”. In this case an hour and a knife may have been enough.

Four days ago, Polly Toynbee in a Guardian article wrote that the Brexit supporters “may have unleashed furies even they cannot control”. The assassination of Jo Cox is such a fury. A political murder that carries a very strong political message for Britain and Europe.

PM Cameron and the Remain campaign strategists tried long and hard to move the debate towards the economy. They believed that that is their strong point. And it is. By any stretch of logic the economic arguments for leaving the EU are weak if not ethereal. However, this is not how most people thought about this referendum in private. The rise of UKIP and their marketing campaign is very clear. It is all about immigration. It is a basic fact of political analysis that in order to win elections you have to move the political agenda to your strengths. The Remain campaign tried hard to move it to the economy but it kept slipping.

The Great Brexit debate

The birth of EU

Seventy two years ago to the day, 6^th June 1944, the allies embarked on a huge operation to liberate and save Europe. Operation Overlord, the code name for the D-Day landings was a success albeit with high cost of human life. The operation names of the beaches, Utah and Omaha where the Americans landed, Gold, June and Sword where the British and Canadian forces landed are now mythical places of sacrifice for a free Europe.

After the war, the novel idea of not killing each-other led many European politicians to propose a kind of union or cooperation. Thus, the European Coal and Steel Community were born in 1951, which led to the European Economic Community (EEC till 1993) and now to the European Community (EU). Battles would be fought from now on, in market exchanges and smoky corridors.

First Referendum

Britain was not an initial signatory and when Ted Heath (then minister) approached De Gaulle, Britain was vetoed out. Later on, Heath as Prime-Minister convinced the French to lift the veto and Britain became a member of the EEC along with Denmark and Ireland. But the story did not end there. In the election manifesto of 1974, Labour had promised a referendum. Harold Wilson formed the government and a referendum was held in 1975.  At the time it was the Labour government ministers that were split.

The issues were similar to today, Economy and Common agricultural policy (CAP), sovereignty. Most of the leading conservatives were in favour including the newly elected leader Margaret Thatcher. On the “No” side there was an unholy alliance of the ultra-conservative Enoch Powel (famous for his “Rivers of blood” speech), and of left hardliners Tony Benn and Michael Foot.

In a similar fashion to today, there were false claims, scaremongering and misleading numbers. Tony Benn was branded “Minister of Fear” after claiming that half a million jobs were lost and food prices had gone up as a result. In the event, 67% voted to stay in Europe with a rather high turnout of 65%. It was claimed that the “NO” lost because of the rather extreme and eccentric personalities leading the campaign.

Second Referendum

Fast forward 41 years to 2016 (1^st referendum was held 5^th June 1975). Now it is the Conservative cabinet that is split. The issues are again, Economy and Jobs, Sovereignty and Nationhood and we added Immigration. The colourful or eccentric characters are still with the “NO” or “Leave” campaign and the main establishment forces with the “IN”. False statistics and extraordinary claims are flying around and scaremongering is an accepted political tool by both sides. European politicians are kind of begging Britain to stay whereas many Europeans (especially on the left side) wish to see Britons out.

Main Issues

Clear-out imminent at Greek bank boards

http://on.ft.com/1NvtVH1

Greece. The country with the half Drachma

Published in LSE Hellenic Observatory Blog

A Greek version was published on Kathimerini

Few days after the introduction of the bank capital controls and with thousands of pensioners queuing up outside the bank branches, the prime-minister’s office received a research on the effect of the capital controls on the electorate. The data disclosed were very surprising even counter-intuitive. It was apparent that the closing of the banks had a very small negative effect.

For sure, this was interpreted by the close advisors to the PM as a strong indication of the resilience, and support the people showed towards the negotiation tactics and also on the personal charisma and aura of the prime-minister Mr. Tsipras.

There is no doubt, that hundreds of thousands perhaps millions of people, owed money to banks and this made many indifferent, some even having intense feelings of schadenfreude. Equally true was the huge support that Syriza government enjoyed at the time with record approval ratings of more than 70%. However, the small negative reaction may have rather different causes.

Η Ελλάδα της μισής δραχμής

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής

Λ​​ίγες ημέρες μετά την επιβολή των κεφαλαιακών περιορισμών και με τις ουρές των συνταξιούχων έξω από τραπεζικά υποκαταστήματα έφθασε στο Μαξίμου μια μελέτη σχετικά με την επίδραση των περιορισμών. Τα στοιχεία προκάλεσαν έκπληξη, διότι έδειχναν πως το εκλογικό σώμα δεν είχε επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από το κλείσιμο των τραπεζών.
Αυτό σίγουρα ερμηνεύτηκε από τα στελέχη της κυβέρνησης ως ισχυρή ένδειξη της αντοχής, της υποστήριξης ή και της ανοχής του εκλογικού σώματος στους διαπραγματευτικούς χειρισμούς της κυβέρνησης, αλλά και στην προσωπική αύρα του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα.
Σίγουρα το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες χρωστάνε στις τράπεζες έκανε πολλούς αδιάφορους. Επίσης, αναμφισβήτητα υπήρχε εκείνη την εποχή μεγάλη στήριξη προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως η περιορισμένη αντίδραση έχει μάλλον πολύ διαφορετικά αίτια.

Η γκουρμέ ταβέρνα του κυρ-Σταύρου

Δημοσιεύτηκε στο News247

Το κυρίαρχο επιχειρηματικό μοντέλο στην Ελλάδα είναι αυτό της ταβέρνας. Και το πρότυπο  του επιχειρηματία είναι ο συγκεντρωτικός ταβερνιάρης. Όσο και αν το υποτιμούμε έχει αποδειχθεί ανθεκτικό στο χρόνο, την τεχνολογική πρόοδο, την ύφεση, τον ανταγωνισμό, τις πολυεθνικές και στην τρόικα.

Να σημειώσουμε, πως άνω του 95% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι μικροσκοπικές και όχι μικρομεσαίες, αφού απασχολούν το πολύ μέχρι 10 εργαζομένους. Μιλώντας λοιπόν για το επιχειρηματικό μοντέλο της ταβέρνας δεν εννοείται μόνο η εστίαση αλλά το γενικότερο μοντέλο ανεξαρτήτως τομέα.
Αξίζει λοιπόν να το ψάξουμε περισσότερο, διότι αποκαλύπτει πτυχές όχι μόνο της οικονομικής ζωής, αλλά και της καθημερινότητας μας.
Ποια είναι τα κύρια αλληλένδετα χαρακτηριστικά αυτού του μοντέλου. Το πρώτο είναι η κυρίαρχη θέση της οικογένειας. Το δεύτερο είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης. Και το τρίτο είναι η φοροαποφυγή και η μικρή ή μεγάλη παρανομία. Πετυχημένο μοντέλο, αν θέλεις απλώς να επιβιώσεις ατομικά, αλλά αποτυχία αν θες να πας μπροστά ως χώρα. Οι σύγχρονες ανεπτυγμένες οικονομίες βασίζονται κατά κύριο λόγο σε νόμους, κανόνες εμπιστοσύνης και ανεξάρτητους θεσμούς.

Τό ἀντί-μνημόνιο σέ φέρνει στήν ἐξουσία ἀλλά δέν σέ κρατᾶ ἐκεῖ.

 Στήν ἀρχή τῆς κρίσης, τό 2010, ἕνας καθηγητής πολιτικῶν ἐπιστημῶν εἶχε ἀναφέρει σέ ἡμερίδα στό Λονδῖνο πώς κατά τήν ἐκτίμηση του, γιά 5 τουλάχιστον χρόνια ἡ Ἑλλάδα θά ἔχει πολιτική ἀστάθεια. Θυμᾶμαι ἀκόμα τά λόγια του, γιά νέους πολιτικούς σχηματισμούς καί πολιτικά πρόσωπα  πού θά ἀναδεικνύονταν ἀλλά καί θά καταστρέφονται σέ μικρό χρονικό διάστημα. Ἦταν ἀκόμα ἡ περίοδος τῆς παντοδυναμίας τοῦ διπολισμοῦ Πασόκ-ΝΔ καί μου φάνηκαν λίγο ἀκραία.

Ὅμως ἡ ἐμπειρία ἔδειξε πώς ἡ ἑλληνική πολιτική κρίση δέν ἔχει σέ τίποτα νά ζηλέψει ἀπό ἄλλες κρίσεις ἀνά τόν κόσμο. Τα κόμματα πού περᾶσαν ἀπό τήν κυβέρνηση ἀλλὰ καί τήν ἀντιπολίτευση εἶναι ἀρκετά.

Στό Πασόκ ἔπεσε ὁ κλῆρος τῆς πρώτης διαχείρισης καί τοῦ πρώτου μνημονίου. Ἡ ΝΔ ἀφοῦ ἐκτροχίασε τά δημοσιονομικά  φρόντισε νά περάσει τήν καυτή πατάτα στό Πασόκ πού ὄχι μόνο τήν πῆρε ἀλλά τήν κατάπιε ἀμάσητη. Τό Πασόκ βρέθηκε ἀπό τήν μία νά ὑπογράφει μνημόνιο καί ἀπό τήν ἄλλη νά δηλώνει στήν βουλή καί στόν λαό πώς δέν τό στηρίζει ἀλλά τό κάνει γιά νά πάρει τά χρήματα. Ἦταν φυσικό λοιπόν, αὐτή ἡ ἀντίθεση, νά φέρει στήν ἐξουσία τήν ΝΔ τοῦ κ.Σαμαρᾶ πού ἦταν ἐξαρχῆς κατά τοῦ μνημονίου. Ἀξίζει ἐδῶ νά ὑποθέσουμε τί θά γινόταν ἄν ἀντί γιά τό Πασόκ ἦταν ἡ ΝΔ πού ὑπέγραφε τό 1^ο μνημόνιο καί αὐτή πού θά καταστρεφόταν. Θά εἶχαν φύγει οἱ ψῆφοι πρός τήν ΧΑ ἢ πρός κάποιο ἄλλο ἀκροδεξιό λαϊκιστικό κόμμα ὅπως αὐτό τοῦ ΛΑΟΣ καί τῆς ΑΝΕΛ;

Το Ποτάμι γυρίζει πίσω

Δημοσιευτηκε στο News247

Όποιος με καλή πίστη έχει δοκιμάσει να μπει στην Ελληνική πολιτική σκηνή δεν είναι λίγες οι φορές που συναντά την ειρωνεία αλλά και τα κακόβουλα σχόλια. Κοινός παρονομαστής το «πάει για να φάει, ή του σάλεψε».

Οι φίλοι και γνωστοί  με συμβουλές και νουθεσίες προσπαθούν για την αποτροπή αυτής της απόφασης που ούτε λίγο ούτε πολύ είναι συνώνυμη της χολέρας ή της λέπρας. Εδώ ο κοινός παρανομαστής είναι  «δεν μπορείς να τα βάλεις με το πολιτικό κατεστημένο,  τα ΜΜΕ είναι πουλημένα και δεν θα σε στηρίξουν, θα χάσεις το χρόνο σου, τα λεφτά σου και την οικογένειά σου, θα σου ρίξουν λάσπη και βρωμιά».

Παρά, λοιπόν, το γεγονός της μεγάλης κρίσης του πολιτικού συστήματος μόνο ένα κόμμα κατόρθωσε εκ του μηδενός να ταράξει τα νερά. Το Ποτάμι που ίδρυσε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ο Σταύρος τόλμησε να κάνει αυτό που χιλιάδες διανοούμενοι επαναστάτες του φέϊσμπουκ και  στρατηγοί της πολυθρόνας δεν έκαναν. Άνθρωπος των έργων και όχι των μεγάλων λόγων, ο Σταύρος με σκληρή προσωπική εργασία έχτισε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ένα εκλέξιμο κόμμα.

Υπήρξε, όπως ήταν αναμενόμενο, αποδέκτης οργανωμένης λασπολογικής επίθεσης, αλλά και απίστευτης συνομωσιολογίας. Από συγγενής του κ.Σημίτη, σε υποχείριο της κ.Διαμαντοπούλου και εγκάθετο του κ.Μπόμπολα, οι  «αντικειμενικοί»  παραπολιτικοί ψίθυροι έδρασαν.

Ἡ Ἱστορικότητα τῶν Χριστουγέννων

Κάθε χρόνο ἔτσι καί φέτος θά γιορτάσουμε τήν γέννηση τοῦ Ἰησοῦ στήν Βηθλεέμ. Στά σχολεῖα θά φτιάξουν φάτνες μέ τούς μάγους νά φέρνουν δῶρα καί τούς βοσκούς παραδίπλα νά κοιτάζουν τό ἄστρο τῶν Χριστουγέννων.

Κάπως ἔτσι παρουσιάζεται ἡ μεγάλη αὐτή στιγμή της χριστιανοσύνης καί κανείς δέν ἔχει λόγο νά ἀμφιβάλλει γιά τήν ἀκρίβεια τῶν λεγομένων τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὅμως ἡ ἱστορική ἀνάλυση καί ὄχι ἡ θεολογική ἔρχεται νά ἐγείρει πολλά ἐρωτήματα ὡς πρός τήν ἀκρίβεια τῆς ἱστορίας. Πλῆθος μελετητές, ἀρχαιολόγοι καί ἱστορικοί ἀσχολοῦνται μέ τήν Βίβλο καί εἰδικότερα μέ τήν ἐποχή τοῦ Ἰησοῦ. Τό γιατί τά συμπεράσματα στά ὁποῖα ἔχουν καταλήξει δέν εἶναι εὐρέως γνωστά στό πολύ κοινό ἄν καὶ γνωστά σέ ὅλους τούς σοβαρούς θεολόγους μπορεῖ κάποιος μόνο νά τό ὑποθέσει. Ἐδῶ παρατίθενται μερικά μόνο στοιχεῖα σχετικά μέ τήν γέννηση τοῦ Ἰησοῦ καί τό πώς περιγράφεται στήν Βίβλο καί ἡ σχέση τους μέ ἱστορικά γεγονότα.

Ἅς τα πάρουμε ἀπό την ἀρχή. Ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ περιγράφεται μόνο στά κατά Ματθαῖον καί κατά Λουκᾶν εὐαγγέλια. Οἱ εὐαγγελιστές Ἰωάννης καί ὁ Μᾶρκος δέν ἀναφέρουν κάτι σχετικό.

Ὅμως τά δύο αὐτά εὐαγγέλια περιγράφουν τήν γέννηση τοῦ Ἰησοῦ μέ διαφορετικό τρόπο. Ὑπάρχουν πολλές ἀντικρουόμενες περιγραφές ἀλλὰ καί στοιχεῖα πού δέν «δένουν» οὔτε μέ τήν ἱστορική πραγματικότητα ἀλλὰ καί οὔτε μεταξύ τους. Ἄς ἀρχίσουμε λοιπόν μέ τό κατά Ματθαῖον ἱερό εὐαγγέλιο.

Ιστορία των χαμένων Τραπεζών

Δημοσιεύτηκε στο News247

Όπως ήταν φυσικό η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών πυροδότησε πολλές αντιδράσεις. Η κυβέρνηση δια στόματος του υπουργού κ.Παππά την χαρακτήρισε μεγάλη επιτυχία αφού χρειάστηκαν 18δις λιγότερα από αυτά που συμφωνήθηκαν αρχικά ενώ η αντιπολίτευση την χαρακτήρισε μεγάλο σκάνδαλο στο οποίο χάθηκαν πολλά δισεκατομμύρια. Άλλοι πάλι στηλίτευσαν το γεγονός πως οι τράπεζες δεν ανήκουν πλέον σε Έλληνες αλλά σε ξένα κοράκια που θα έρθουν να μας πάρουν τα σπίτια. Που λοιπόν είναι η αλήθεια και τι πραγματικά έγινε στις τράπεζες;

Επειδή τίποτα δεν συμβαίνει δια μαγείας και με παραβίαση του αιτιατού ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Για πολλές δεκαετίες το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ήταν ασφυκτικά κλειστό και αυστηρά ελεγχόμενο από την εκάστοτε κυβέρνηση. Η ροή του χρήματος ήταν ελεγχόμενη και για να πάρει κάποιος επιχειρηματίας δάνειο έπρεπε να έχει μπάρμπα και στην Κορώνη και στην κυβέρνηση. Οι τράπεζες εξυπηρετούσαν το πολιτικό πελατειακό σύστημα που μέχρι το 1981 ανήκε κυρίως στην λεγόμενη δεξιά.

Καταναλωτικά δάνεια (λιανική τραπεζική) ήταν ανήκουστα ενώ στεγαστικά ελάχιστα. Οι περισσότεροι πολίτες χρησιμοποιούσαν τις τράπεζες για να πληρώσουν λογαριασμούς και για αποταμίευση. Η έλευση του ΠΑΣΟΚ το 1981 δεν άλλαξε το «επιτυχές» αυτό πελατειακό μοντέλο. Τουναντίον το διεύρυνε. Ενώ το φάγωμα που παλαιότερα γινόταν σε καθιστό τραπέζι-ροτόντα με λιγοστές θέσεις το Πασόκ το μετέτρεψε σε μπουφέ.

Greek Bank Bonds. A new PSI dilemma?

More than 3 years have passed since the Greek bond PSI. For those, who do not recall what happened, you can read “PSI lesson to investors”. I copy here just a relevant paragraph:

“The conduct of the PSI restructuring is very instructive for the lessons learnt and very destructive for the future of the bond market. Let me explain. Greece needed to restructure its debt. This is no secret. However, European politicians thought that it can be done “voluntarily”. In other words, they believed that they had enough political power over bondholders to convince them to take losses. When they realised that this was not the case they resorted to the good old argument “L'État, c'est moi” .

Many may have heard the story on how they found a so-called loophole in the Greek law. Greek bonds did not have any Collective Action Clauses and Greece could retrofit these in order to facilitate the restructuring. That is pure and utter baloney. The so-called retrofitted CACs were just a sleight of hand.

Greece in effect exercised its prerogative not to pay the creditors and Europe gave its blessing. The law that they passed (4050/2012) suspended contract law and made it a “Public Interest” and with “mandatory provisions”. Plainly speaking they could have done this even if CACs did exist in the Greek law bonds. They basically unilaterally changed the Bond contract claiming it was in the Public interest. They engaged article 9 of EU 593/2008 in order to suspend European legislation. If this sounds like a legal coup it is because it is a legal coup.”

Greek Bank Bonds

I am mentioning this because few days ago Piraeus and Alpha Bank of Greece (the other two would follow suit no doubt) made a “voluntary” offer to exchange their senior and subordinated bonds with (mostly) worthless equity and cash peanuts. The implicit threat here is the feared Bail-in. Eurogroup members have been outspoken with their views. They do not want to pay for bank recap. And the way to do it is to threaten implementation of a bail-in whereby equity holders and bondholders, maybe even depositors could shoulder some the burden.

Ο Γόρδιος δεσμός των κόκκινων δανείων και μία πιθανή λύση

Δημοσιεύτηκε στη Καθημερινή 25 Οκτ 2015

Το παρόν βασίζετε πάνω σε εκτενέστερο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Greek Economists for Reform.

Η ​​δημιουργία μιας «κακής τράπεζας» (εταιρεία διαχείρισης ενεργητικού ή δεινοτράπεζα) η οποία θα αποκτήσει την πλειονότητα των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων (ΜΕΔ) των τραπεζών που ανέρχονται σε πλέον των 100 δισ. θα έχει σημαντικά πλεονεκτήματα για την ελληνική οικονομία, αρκεί να ελαχιστοποιηθούν η πολιτική επιρροή και οι κίνδυνοι. Η δεινοτράπεζα θα έχει διάρκεια ζωής 15-20 χρόνια, επιτρέποντας την ομαλή αναδιάρθρωση αλλά και τη μεγιστοποίηση των ποσοστών ανάκτησης. Οι καθαρές από ΜΕΔ τράπεζες θα ανακεφαλαιοποιηθούν από τον ιδιωτικό τομέα. Η πρόταση αυτή θα κοστίσει λιγότερα χρήματα στον Ευρωπαίο αλλά και στον Ελληνα φορολογούμενο και μπορεί να γίνει η ατμομηχανή της ανάπτυξης στην Ελλάδα.

Εισαγωγή

Η μεγαλύτερη πρόκληση της ελληνικής οικονομίας δεν είναι το ύψος του χρέους αλλά η σημερινή κατάσταση του τραπεζικού συστήματος. Το χρέος αν και υψηλό σε ονομαστική αξία έχει πολύ χαμηλή εξυπηρέτηση και ευνοϊκό προφίλ λήξεων. Μια περαιτέρω ελάφρυνση αν και απολύτως θεμιτή δεν θα έχει σημαντική επίπτωση σε μία οικονομία χωρίς καθαρό και λειτουργικό τραπεζικό σύστημα. Το χρέος είναι πρόβλημα του μέλλοντος, ενώ το πιστωτικό έμφραγμα είναι άμεσο. Οι τράπεζες έχουν από καιρό σταματήσει τις πραγματικές τραπεζικές εργασίες και λειτουργούν περισσότερο ως συστήματα-διεκπεραιωτές πληρωμών. Δεν δίνουν νέα δάνεια και το ενεργητικό τους είναι γεμάτο ΜΕΔ.

The Greek NPL issue and a possible resolution path

 Δημοσιεύτηκε στο Greek Economists for Reform

 Summary

It is argued that the creation of an Asset Management Company or bad bank that would acquire most if not all of the 100bln NPL would be advantageous to the Greek economy the Greek banking system and the society, provided, it is structured so as to minimise political influences and hazards. The AMC would operate for 15-20 years, allowing for a smooth work out of the loans and maximizing recovery rates. The cleaned banks would be recapitalised from the private sector. The proposal would cost less to European and Greek taxpayers and can be an engine of economic growth. Similar solutions have been applied to many countries the most recent in Italy[1] and can be adapted to Greece.

Περίληψη

Η δημιουργία μιας «κακής τράπεζας»  (εταιρεία διαχείρισης ενεργητικού ή δεινοτράπεζα) η οποία θα αποκτήσει την πλειονότητα των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων (ΜΕΔ) των τραπεζών που ανέρχονται σε πλέον των 100δις θα έχει σημαντικά πλεονεκτήματα για την Ελληνική οικονομία, αρκεί να ελαχιστοποιηθεί η πολιτική επιρροή και κίνδυνοι. Η δεινοτράπεζα θα έχει διάρκεια ζωής 15-20 χρόνια, επιτρέποντας την ομαλή αναδιάρθρωση αλλά και την μεγιστοποίηση των ποσοστών ανάκτησης. Οι καθαρές από ΜΕΔ τράπεζες θα ανακεφαλαιοποιηθούν από τον ιδιωτικό τομέα. Η πρόταση αυτή θα κοστίσει λιγότερα χρήματα στον Ευρωπαίο αλλά και Έλληνα φορολογούμενο και μπορεί να γίνει η ατμομηχανή της ανάπτυξης στην Ελλάδα. Παρόμοια λύσεις έχουν επιτραπεί να εφαρμοστούν και σε άλλες χώρες με πρόσφατο παράδειγμα την Ιταλία.

Introduction

The greatest challenge that Greece and the Greek economy is facing is not the debt but the current state of the Banking system. Although the total government debt is excessive, the cash flow maturity profile is favourable for Greece. A further re-profiling of the Greek debt although desirable will not have any big immediate impact on the economy of Greece unless there is a functioning banking system.

The government debt is a long term problem contrary to the Banking problem which is current and urgent. The four systemic banks in Greece have mostly stopped functioning as credit institutions and operate, for all practical purposes, as payment systems. There is no credit into the economy and the balance sheet is mired with Non-Performing-Loans (NPL).

Ο παλαιός είναι αλλιώς αλλά ο νέος είν’ωραίος, ναούμ

Δημοσιεύτηκε στο News247

Οι παλαιότεροι που έζησαν τις εκλογές του 1985 θα πρέπει να έχουν απίστευτες ανακλήσεις μνήμης. Όχι επειδή ο αρχηγός του Σύριζα μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου (ακόμα και στη φωνή) αλλά επειδή, όπως και τότε έτσι και τώρα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν κατάλαβαν το πως και το γιατί έχασαν. Μόνο το «τι έγινε» είδαν. Είναι πραγματικά αξιοζήλευτη η ανεπάρκεια των κομματικών επιτελείων, τουλάχιστον των παραδοσιακών κομμάτων να αφουγκραστούν τι τους λέει η κοινωνία.

Χτυπούν τα συμπτώματα και όχι την ασθένεια. Αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας μεγάλης πολιτικής κρίσης και αλλαγής που έχει συντελεστεί στην χώρα. Νομίζουν πως έχασαν λόγω ΕΝΦΙΑ ή πως θα κερδίσουν επειδή έκλεισαν οι τράπεζες. Περιμένουν τα λάθη των άλλων, το μνημόνιο των άλλων, να τους σερβίρει την εξουσία στο πιάτο. Η λογική πάνω στην οποία στήριξαν τα επιχειρήματά τους τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έπιασε. Θεωρούν πως ο κόσμος είναι παράλογος ή παράφρων και ότι θα έρθει στα λογικά του γρήγορα.

Το πιο σέξι κούρεμα

Δημοσιεύτηκε στο News247

Οι εκλογές της επόμενης Κυριακής έχουν μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις προηγούμενες διότι δεν έχουν πρωτεύων αλλά δευτερεύων δίλημμα. Δεν καλούμαστε να αποφασίσουμε για κάποια πολιτική αλλά για το ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής μιας πολιτικής που έχει ήδη ψηφιστεί. Το οξύμωρο είναι πως ακόμα και αυτοί που ψηφίσαν δεν είναι ακριβώς ένθερμοι υποστηρικτές της υπογραφής ή της ψήφου τους. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που ακόμα ψελλίζουν κάτι λέξεις όπως επαναδιαπραγμάτευση και ισοδύναμα αλλά δεν γίνονται πιστευτοί. Όπως υπάρχουν και διάφοροι που ονειρεύονται παραδείσους εθνικοσοσιαλιστικούς σε πλήρη απομόνωση από το υπόλοιπο σύμπαν και με απόλυτη αυτάρκεια αγαθών από την γη των προγόνων μας. Υποσχέσεις που θυμίζουν, μέλι, ρύζι και 72 παρθένες.

Κυρίαρχη θέση σε αυτή την εκλογική μάχη έχει και ο διαγωνισμός κουρέματος χρέους. Όλα τα κόμματα μιλούν για την ανάγκη να κουρευτεί το χρέος. Άλλοι πάλι το χαρακτηρίζουν απεχθές (μισητό-odious debt) και πως δεν πρέπει να πληρωθεί. Εδώ να σημειώσουμε πως δεν υπάρχει καμμία νομική βάση να χαρακτηριστεί το ελληνικό χρέος απεχθές. Όλες οι απόψεις περί απεχθούς χρέους πηγάζουν είτε από το μικρόβιο του λαϊκισμού είτε από παντελή άγνοια. 

Έτσι λοιπόν το κούρεμα του χρέους έγινε ένα πολύ σέξι πολιτικό θέμα. Όλοι διαγωνίζονται ποιος θα κάνει την καλύτερη κουπ. Πρέπει να διαλέξουμε το πιο καλό κομμωτή. Το βασικό ερώτημα λοιπόν είναι αν το χρέος είναι πρόβλημα και αν η λύση του θα είναι η πανάκεια που μας υπόσχονται.

Μεταξύ κατεργαρέων συνεργασία

Δημοσιεύτηκε στο News247

Τα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης 1974-2009 σημαδεύτηκαν από τις μεγάλες μονοκομματικές κυβερνήσεις του πάλαι αυτοκρατορικού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τα κόμματα κυρίαρχα του πολιτικού παιχνιδιού και οι ηγέτες τους παντοδύναμοι καίσαρες.

Ήταν τα χρόνια που πραγματικά τα κάναμε μαντάρα ως κράτος, κοινώς τα σκατώσαμε. Ήταν οι δεκαετίες που τα κόμματα «επένδυσαν» στον καρκίνο του εθνικολαικισμού, του διχασμού, των ολιγαρχών, των συντεχνιών, των εργατοπατέρων και των «δικών μας παιδιών».

Ήταν οι δεκαετίες της διεκδίκησης του παράλογου, της καθιέρωσης της ασυδοσίας και της αποδοχής της διαφθοράς ως αντιστάθμισμα στην έλλειψη κοινωνικού κράτους. Ήταν οι δεκαετίες των σκυλάδικων, των ΕΟΚικών επιδοτήσεων και βαφτίσματος καλαμποκιών, των εργολάβων, των αυθαιρέτων, των διορισμών, και των μιζών ή όπως τα έλεγε ο Α.Παπανδρέου «δωράκια». Τι ωραίες μέρες θα αναπολούν πολλοί.

Ήταν δεκαετίες εμπλουτισμού της γλώσσας μας με όρους όπως, διαπλοκή, λαμόγια, αναδόμηση, ετεροχρονισμός, αυριανισμός, νταβατζήδες, χρονοντούλαπα και πάμπερς (γεμάτα από τουβλάκια με 5χίλιαρα για μίζες).

Αλλά και από εκφράσεις όπως «δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός» που ταιριάζει και στο Σύριζα, «για ακόμα καλύτερες μέρες» που μετατράπηκε από τον υιό κ.Παπανδρέου σε «λεφτά υπάρχουν», το «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» που πλέον έχει ειπωθεί πολλές φορές από τότε που το ξεστόμισε ο κ.Σημίτης με πρόσφατο παράδειγμα την κυβέρνηση Σύριζα ενώ οι «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» έγιναν «δημοκρατικό τόξο».

Είχαμε επίσης το διαχρονικό «μηδενική ανοχή στη διαφθορά» (Καραμανλής) που έγινε «καμμία ανοχή» ή «πάταξη»  όπως και το «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» (βλέπε Βουλγαράκης, Κατρούγκαλος κλπ). Η «αλλαγή» του Πασόκ μεταλλάχθηκε σε «πρώτη φορά αριστερά» και το «Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη» μάλλον θα το λέμε και σε 100 χρόνια από τώρα. Το «αν το δηλὠσεις θα το σώσεις» θα επανέλθει λίαν συντόμως με το περιουσιολόγιο που σχεδιάζουν (για την ιστορία, όσοι δεν δήλωσαν το αυθαίρετο και το έσωσαν και φόρο δεν πλήρωσαν).

Ποιός έκλεισε τις τράπεζες;

Δημοσιεύτηκε στο News247

Η απόφαση για το κλείσιμο των τραπεζών και την επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων αποτελεί το σημείο μηδέν για την Ελληνική κρίση. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να γνωρίζουμε πως, για ποιους λόγους και ποιος έκλεισε τις τράπεζες και επέβαλε τους περιορισμούς στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, που είναι σημαντικό τμήμα των Συνθηκών (άρθρο 63) της ΕΕ.

Εδώ να υπενθυμίσουμε πως η επιβολή κεφαλαιακών περιορισμών είναι αποκλειστική ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης και μόνο αυτής. Επικαλούμενη το ύψιστο δημόσιο συμφέρον και για να προστατέψει την σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος όχι μόνο μπορεί, αλλά οφείλει να το κάνει. Δεν είναι, όμως, μια ιστορία σε άσπρο-μαύρο.  

Ας αρχίσουμε την ιστορία με τον ρόλο και τις ευθύνες της ΕΚΤ. Η ΕΚΤ παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες με αντάλλαγμα, δηλαδή ενέχυρο, τα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών.

Όμως, οι κανόνες της ΕΚΤ απαιτούν αυτά τα περιουσιακά στοιχεία να είναι υψηλής πιστοληπτικής διαβάθμισης. Η Ελλάδα είχε χάσει προ πολλού την υψηλή αξιολόγηση και η ΕΚΤ με αφορμή ή πρόσχημα το μνημόνιο είχε απαλλάξει την Ελλάδα από το 2010 από αυτήν την απαίτηση. Η ΕΚΤ δεν είναι πολιτικός οργανισμός (ή τουλάχιστον έτσι διατείνεται) και μπορεί να ενεργήσει μόνο αν υπάρχει πολιτική απόφαση σε επίπεδο Συμβουλίου. Η απόφαση λοιπόν της Ελλάδος να υπαχθεί σε πρόγραμμα (μνημόνιο) έδωσε την απαραίτητη νομιμοποίηση στην ΕΚΤ να παραβιάσει τους κανόνες της.

Greek goverenment apparently failed towards BoG too

According to the letter send to the ESM by Mr Tsakalotos
Greece is committed to honor its financial obligations to all of its creditors in a full and timely manner. We trust Member States appreciate the urgency of our Loan request at this time given the fragility of our banking system, our shortage of available liquidity, our upcoming obligations, our buildup of internal arrears, and our expressed desire to clear our outstanding arrears with the IMF and the Bank of Greece.

These may be the Repos that were done the past couple of months. Size unknown.

Is this a Lehman moment?

Bloomberg interview

Το κούρεμα καταθέσεων προ των πυλών

Τις τελευταίες μέρες είχαμε μια δραματική επιδείνωση της κατάστασης στην Ελλάδα και στον τραπεζικό τομέα. Για όλους αυτούς που μέχρι τώρα λοιδορούσαν το τραπεζικό σύστημα και ανεύθυνα έλεγαν, πως δεν τους ενδιαφέρει και να κλείσουν οι τράπεζες η πραγματικότητα είναι ζοφερή. Δεν χρειάζεται να έχεις καταθέσεις στις τράπεζες, για να επηρεαστείς. Η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος τους παίρνει όλους, δίκαιους και αδίκους. Δεν κάνει διάκριση στους έχοντες και μη έχοντες. Σε μια χώρα που σε μεγάλο ποσοστό, μάλιστα, σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, εξαρτάται από το φυσικό και όχι το ηλεκτρονικό χρήμα η απουσία των χαρτονομισμάτων είναι θάνατος. Η εφοδιαστική αλυσίδα αγαθών παθαίνει έμφραγμα και το αποτέλεσμα είναι έλλειψη αγαθών.

ADVERTISEMENT

Ποιος, όμως, είναι υπεύθυνος για αυτή την κατάσταση και ποιά είναι τα πιθανά σενάρια από εδώ και πέρα;
Αποκλειστική ευθύνη για την εφαρμογή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων έχει η κυβέρνηση και ο Υπουργός Οικονομικών. Την χρηματοπιστωτική σταθερότητα στην χώρα και τις τράπεζες τις εποπτεύει η Τράπεζα της Ελλάδος ως αντιπρόσωπος της ΕΚΤ. Όμως δεν μπορεί να νομοθετήσει περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων και να επιβάλλει όριο αναλήψεων. Μπορεί να προειδοποιήσει, όπως και το έκανε πολλές φορές και κατηγορήθηκε για αυτό σφοδρά.

Κρεμόμαστε από μια κλωστή. Άμεσος κίνδυνος "κουρέματος καταθέσεων"

 news247

Οι στιγμές είναι κρίσιμες και είναι καλό σε τέτοιες ώρες να συμβουλευόμαστε τη γνώμη των ειδικών. Λίγες ώρες πριν εκπνεύσει το πρόγραμμα βοήθειας για την Ελλάδα, μιλήσαμε με τον οικονομικό αναλυτή Ανδρέα Κούτρα, ο οποίος μας ανέλυσε
Ο οικονομικός αναλυτής Ανδρέας Κούτρας μίλησε στο NEWS 247, αναλύοντας τις εξελίξεις μετά την επιβολή Capital Controls, τις επιπτώσεις τους στην πραγματική οικονομία, αλλά και την επόμενη μέρα για τις τράπεζες και τους Έλληνες πολίτες αν δεν βρεθεί μια βιώσιμη λύση.

*Στις ελληνικές τράπεζες επιβλήθηκαν Capital Controls. Τι μπορεί να ακολουθήσει, σε περίπτωση που δεν βρεθεί έστω και την τελευταία στιγμή συμβιβαστική λύση. Ποιο είναι το χειρότερο σενάριο;
Το χειρότερο σενάριο είναι εφιαλτικό. Καλύτερα να εξηγήσουμε τι μπορεί να γίνει και τι όχι και ποιοι είναι οι κανόνες. Οι περιορισμοί δεν επιβλήθηκαν από τους κακούς ή την Γερμανία όπως ακούω κάποιους να λένε. Η κυβέρνηση επέβαλε περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων και αναλήψεων γιατί η ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών είχε φτάσει σε οριακό σημείο. Οι ελληνικές τράπεζες αντλούν ρευστότητα από την τράπεζα της Ελλάδος δίνοντας ενέχυρα. Όταν τελειώσουν αυτά τα ενέχυρα δεν μπορούν να πάρουν άλλα χρήματα. Αυτό συνεπάγεται μεγάλο κίνδυνο να αποσταθεροποίησης του συστήματος που οδηγεί σε τραπεζική κατάρρευση δηλαδή κούρεμα καταθέσεων.  Οι ελληνικές τράπεζες γνωρίζαμε εδώ και εβδομάδες πως είχαν πρόβλημα να βρουν ενέχυρα. Όσο αυξάνονται τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, δηλαδή όσο δεν πληρώνει ο κόσμος στεγαστικά πιστωτικές και αλλά δάνεια τόσο λιγότερα χρήματα μπορεί να δανειστεί. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Οι τράπεζες είχαν πλέον ζωή μερικών ωρών και πολλοί θα κατηγορήσουν ως εγκληματική την απόφαση να μην εισαχθούν περιορισμοί νωρίτερα για να προστατευτούν οι καταθέτες.

Interview on June 19

Κυπρος: Ο ΠΕΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΣΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ 2013

Στην Κυπρο το αρχικό σχέδιο ήταν για

(α) για κάθε ευρώ μέχρι και εκατόν χιλιάδες (€100.000), με συντελεστή 6,75%,

(β) για κάθε ευρώ πάνω από εκατόν χιλιάδες (€100.000), με συντελεστή 9,99%.

Ο πλήρης νόμος είχε ως εξής:

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ

Ο ΠΕΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΣΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ 2013

 

Προοίμιο.

ΕΠΕΙΔΗ υπάρχει ανάγκη διασφάλισης της χρηματοοικονομικής σταθερότητας και αποφυγής οποιωνδήποτε αποσταθεροποιητικών παραγόντων, οι οποίοι δυνατό να προκαλέσουν σοβαρούς κλυδωνισμούς στο σύνολο της κυπριακής οικονομίας με απρόβλεπτες κοινωνικοοικονομικές προεκτάσεις,

 

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ υπάρχει ανάγκη για διασφάλιση της βιωσιμότητας και της απρόσκοπτης λειτουργίας των πιστωτικών ιδρυμάτων στη Δημοκρατία και αναγνωρίζοντας την ανικανότητα εξεύρεσης χρηματοδοτικών πόρων για κεφαλαιοποίηση των πιστωτικών αυτών ιδρυμάτων που δυνατόν να προκαλέσει καταστροφικές επιπτώσεις στην οικονομία και την κοινωνία της χώρας με σοβαρές επιπτώσεις στο σύνολο των περιουσιακών στοιχείων,

 

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ η επιβολή τέλους επί των καταθέσεων αποτελεί αναγκαία και έγκαιρα διαθέσιμη πηγή χρηματοδότησης,

 

Choice of Conium maculatum or Greek hemlock

Twitter: @andreaskoutras

Facebook: Ανδρέας Κούτρας

In Plato’s Apology, Socrates the philosopher is condemned to death by poisoning. He was found guilty of corrupting the youth of Athens and impiety towards the Gods. Drinking the Conium maculatum or hemlock was the poison of choice. The Greek government and the Greek people are luckier in two respects. Firstly, they have a choice of three poisons and secondly, they don’t have to, like Socrates did, reject the offer of escaping death.

Poison 1. U-turn or submission

This is the scenario whereby the Greek government stops messing about and gets down to the real meat of these negotiations. On the 20^th of February Syriza signed to abide by the Memorandum of Understanding but have done nothing since then. On the contrary many of the things could be construed as unilateral actions something that was singled out by the agreement.

Why is this poison? Well, the problem is that most of Syriza is against any deal that would include privatizations, labour market reforms and pension reforms. Tsipras was so afraid that his agreement on the 20^th of February would be voted down that he did not bring it to the parliament for a vote. The Finnish did, but not the Greeks!! When it was presented to the party MPs, 30 voted down the deal and 30 left the room in order not to vote out of 149. In other words the party thinks differently.

Thus a U-turn by Tsipras may result in breaking the party or even losing power. Already prominent government members call for a referendum or elections. And all of these shenanigans just for an interim solution that is going to take Greece to June when they will need to sign a new memorandum of understanding with Europe and a new bail-out package of around 30-40billion.