Δημοσιευτηκε στο News247
Όποιος με καλή πίστη έχει
δοκιμάσει να μπει στην Ελληνική πολιτική σκηνή δεν είναι λίγες οι φορές που
συναντά την ειρωνεία αλλά και τα κακόβουλα σχόλια. Κοινός παρονομαστής το «πάει
για να φάει, ή του σάλεψε».
Οι φίλοι και γνωστοί με
συμβουλές και νουθεσίες προσπαθούν για την αποτροπή αυτής της απόφασης που ούτε
λίγο ούτε πολύ είναι συνώνυμη της χολέρας ή της λέπρας. Εδώ ο κοινός
παρανομαστής είναι «δεν μπορείς να τα
βάλεις με το
πολιτικό κατεστημένο, τα ΜΜΕ είναι πουλημένα και δεν θα σε
στηρίξουν, θα χάσεις το χρόνο σου, τα λεφτά σου και την οικογένειά σου, θα σου
ρίξουν λάσπη και βρωμιά».
Παρά, λοιπόν, το γεγονός της
μεγάλης κρίσης του πολιτικού συστήματος μόνο ένα κόμμα κατόρθωσε εκ του μηδενός
να ταράξει τα νερά. Το Ποτάμι που ίδρυσε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ο Σταύρος τόλμησε να
κάνει αυτό που χιλιάδες διανοούμενοι επαναστάτες του φέϊσμπουκ και
στρατηγοί της πολυθρόνας δεν έκαναν. Άνθρωπος των έργων και όχι των μεγάλων
λόγων, ο Σταύρος με σκληρή προσωπική εργασία έχτισε μέσα σε λίγο χρονικό
διάστημα ένα εκλέξιμο κόμμα.
Υπήρξε, όπως ήταν αναμενόμενο,
αποδέκτης οργανωμένης λασπολογικής επίθεσης, αλλά και απίστευτης συνομωσιολογίας. Από συγγενής του κ.Σημίτη, σε
υποχείριο της κ.Διαμαντοπούλου και εγκάθετο του κ.Μπόμπολα, οι «αντικειμενικοί» παραπολιτικοί ψίθυροι έδρασαν.
Όμως, αυτά δεν τον λύγισαν,
αφού στο κάλεσμα του για βοήθεια υπήρξε ανταπόκριση. Αξιόλογοι συμπολίτες μας
από όλη την Ελλάδα και όλα τα κοινωνικά στρώματα συμπαρατάχτηκαν για να
δημιουργηθεί ένα καινούργιο πολιτικό κύτταρο. Έτσι στις ευρωεκλογές του 2014,
λίγο πάνω από 370 χιλιάδες τίμησαν με την ψήφο τους το Ποτάμι.
Όμως, το πραγματικό τεστ ήρθε
τον Ιανουάριο του 2015. Το Ποτάμι πήρε και πάλι 370 χιλιάδες ψήφους και αυτό θα
έπρεπε να είχε ανησυχήσει την ηγεσία του Ποταμιού. Η δυναμική φαίνεται να είχε
ξεθυμάνει. Ο αρχικός ενθουσιασμός έδωσε χώρο στην αμφιβολία. Το Ποτάμι αντί για
δυναμικά αναπτυσσόμενο κίνημα θύμιζε χοτ σποτ πολιτικών μεταναστών. Το
αρχηγοκεντρικό μοντέλο του Ποταμιού, αν και αναγκαίο στην αρχή, δεν έδινε την
θέση του σε ένα κόμμα με οργάνωση, με αποφασιστικά όργανα και στελέχη που
να παρεμβαίνουν στην πολιτική επικαιρότητα και να χαράζουν την
πολιτική και την στρατηγική του κινήματος.
Αντιφατική ήταν και η
αντιπολιτευτική του τακτική τους πρώτους μήνες της καταστροφικής
κυβέρνησης Καμμένου-Τσίπρα-Βαρουφάκη. Στον πολύ κόσμο δημιουργήθηκε η
εντύπωση πως το Ποτάμι ήταν δεκανίκι του Σύριζα και πως χάιδευε για καρέκλες.
Το Ποτάμι δεν αντιπολιτεύθηκε, όσο σκληρά άξιζε, τον κ.Τσίπρα και τον
κ.Βαρουφάκη, υποκύπτοντας στην προσωρινή, όπως φάνηκε, δημοφιλία τους. Έτσι,
όταν έγινε η μεγάλη στροφή, δεν δικαιώθηκε ο σταθερός ευρωπαϊκός του
προσανατολισμός.
Το μεγαλύτερο, όμως, λάθος και
ο κυρίαρχος λόγος που το ποτάμι βυθίστηκε στις 220 χιλιάδες ψήφων το Σεπτέμβριο
ήταν ο αρχηγοκεντρισμός του Ποταμιού και η έλλειψη οργάνωσης. Αν και πλήθος
ικανότατων ανθρώπων εκδήλωσαν την εμπιστοσύνη τους προς τον επικεφαλής Σταύρο,
ο Σταύρος δεν έδωσε την εμπιστοσύνη τους σε αυτούς. Οι συζητήσεις πάντα
κατέληγαν στην απόφαση του ενός, του επικεφαλής, πολλές δε φορές ενάντια στις
συμβουλές πολλών. Καλλιεργήθηκε ένα αρχηγοκεντρικό προφίλ στο κόμμα. Ακόμα και
η ιστοσελίδα του είχε έντονα χαρακτηριστικά αγιογραφίας. Δεν ήταν το Ποτάμι
κόμμα, αλλά το κόμμα του Σταύρου και μόνο αυτού. Όταν λίγες μέρες πριν από τις
εκλογές ο Σταύρος παρουσίασε την οικονομική ομάδα του Ποταμιού, ήταν πλέον
αργά, πολύ αργά. Η ζημιά είχε γίνει. Αλήθεια τι απέγινε αυτή η ομάδα;
Μετά τις εκλογές η απογοήτευση
ήταν πλήρης. Υποστηριχτές και στελέχη με προσφορά αποστασιοποιήθηκαν. Θα
περίμενε κανείς μια πιο δυναμική αντίδραση από όλους αυτούς που πρόσφεραν
και ονειρεύθηκαν την δημιουργία ενός σύγχρονου δημοκρατικού ευρωπαϊκού
πολιτικού κινήματος. Ίσως η έλλειψη εσωτερικών οργάνων αλλά και η
ασφυκτική ηγεσία να τους απέτρεψε. Όμως αν δεν φωνάξουν τώρα που το Ποτάμι βυθίζεται
σε λίγο θα είναι αργά αφού το συνέδριο του Ποταμιού τείνει να εξελιχθεί
σε φιέστα χωρίς ουσία.
Η αλήθεια είναι πως χωρίς τον
Σταύρο το Ποτάμι δεν θα υπήρχε. Του χρωστάνε όλοι πολλά για το θάρρος του, την
επιμονή του και το όνειρο που έκανε πραγματικότητα. Το πολιτικό σύστημα του
χρωστά πολλά αφού έσπασε την κυριαρχία του κομματικού σωλήνα.
Ωριμάζει όμως η άποψη πως με
τον Σταύρο επικεφαλής στην παρούσα δομή σύντομα το όνειρο θα πάψει να υπάρχει.
Ήρθε η στιγμή να κάνει ένα βήμα πίσω και να αφήσει το Ποτάμι να ανοίξει τα
φτερά του.
Στο συνέδριο πρέπει γίνει μια
ριζική ανατροπή της δομής και να δημιουργηθεί μια νέα ισχυρή ηγετική
ομάδα με ισότιμα μέλη εκλεγμένα από το συνέδριο, που θα αποφασίζει για την πορεία
και τις θέσεις του Ποταμιού. Αν όχι, σύντομα το Ποτάμι ή θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη
ή θα οδηγηθεί από τον επικεφαλής του, στον εκλογικό αφανισμό, ή ακόμα χειρότερα
στην φαύλη θαλπωρή του Σύριζα.
