Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή17 Ιουνίου 2012
Η κρίση στην Ελλάδα μας αγγίζει όλους. Είτε ζούμε στην Ελλάδα είτε στο
εξωτερικό. Για τους περισσότερους στην Ελλάδα ή κρίση είναι οικονομική. Έχουν
χάσει την δουλειά τους, έχει μειωθεί η σύνταξή τους ή το εισόδημά τους. Όλα
αυτά θα ήταν υποφερτά αν υπήρχε η ελπίδα.
Δυστυχώς οι περισσότεροι επιζητούν την ελπίδα σε φαύλα πολιτικά κόμματα και σε πολιτικούς
εθνοσωτήρες. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο σφάλμα αυτών των εκλογών. Είναι πλέον
σαφές πως το υπάρχων πολιτικό δυναμικό από άκρου σε άκρο ούτε επαρκές είναι
ούτε έχει κατανοήσει πλήρως την ρίζα του προβλήματος αφού είναι αναπόσπαστο
μέρος του. Το τίμημα της αποχής όλων μας
από τα κοινά και τις ανοχής της κοινωνίας σε παραβατικές πρακτικές είναι να έχουμε
κόμματα κατώτερα των περιστάσεων και να κυβερνιόμαστε από πολιτικούς που είναι υποδεέστεροι μας. Ζητήσαμε από τα
κόμματα και τους κομματάρχες να φτιάξουν ένα κράτος τέρας που θα μας δίνει τα
πάντα. Όμως ένα κράτος που μπορεί να στα δώσει όλα, έχει και την ισχύ να στα
πάρει όλα.
Άλλοι αγωνιούν και φοβούνται γιατί διακρίνουν μια βαθύτερη και
τοξικότερη κρίση. Μία κρίση πολιτιστική,
μία κρίση κοινωνικών θεσμών και ιδεών. Η κατάρρευση της εμπιστοσύνης
προς το κράτος απορρέει από μια μακροχρόνια υπονόμευση της ανεξαρτησίας του αφού
τα πολιτικά κόμματα το χρησιμοποιούσαν ως όργανο και τσιφλίκι τους. Η άνοδος
ακραίων και νοσηρών αντιλήψεων ταξικής εκδίκησης ή φασιστικής προστασίας μας
οδηγεί όχι μόνο εκτός ευρωζώνης αλλά και εκτός του σύγχρονου Ευρωπαϊκού πολιτισμού
όπως αυτός διαμορφώθηκε μέσα από τον διαφωτισμό, την εκκλησιαστική μεταρρύθμιση
και τον ανθρωπισμό. Για όσους έλκονται
από αυτές τις αντιλήψεις το απόσπασμα από το βιβλίο του Πρίμο Λέβι «Επιβίωση
στο Άουσβιτς» είναι διαφωτιστικό: Η αυγή ήρθε όπως η προδοσία. Σαν η ανατολή
του ηλίου να ήρθε σύμμαχος του εχθρού για να τον βοηθήσει στο καταστροφικό του
έργο και Τέρατα μεγάλα υπάρχουν λίγα
για να είναι επικίνδυνα. Ο κίνδυνος προέρχεται από αυτούς που τα ακολουθούν
πιστά και χωρίς να ρωτούν.
Το μέλλον της πατρίδος μας είναι πολύ σημαντικό για να το αφήσουμε στα
χέρια αυτών των πολιτικών και αυτών των κομμάτων. Είναι καθήκον όλων μας να
αναπληρώσουμε το κενό που υπάρχει στην πολιτική. Και αυτό θα γίνει με το χρόνο.
Ακόμα βρισκόμαστε στην φάση κατεδαφίσεως
και της ανακυκλώσεως. Και με υλικά κατεδαφίσεως κανένας δεν έχτισε
σπίτι.
Είναι όμως σημαντικότερο να διορθώσουμε το καθημερινή μας συμπεριφορά.
Όχι δύσκολα πράγματα, αλλά απλά και αυτονόητα. Να μήν ζητήσουμε φακελάκι και να
αρνηθούμε να δώσουμε. Να πούμε ένα μπάστα όπου βλέπουμε διαφθορά. Να κάνουμε
την δουλειά μας όπως θεωρητικά γίνεται και όπως μεγαλώσαμε στο σπίτι μας
και όχι όπως την προσαρμόσαμε στην φαυλότητα. Να πούμε ένα παρακαλώ και να
κρατήσουμε την πόρτα στον επόμενο και να μην του την κλείσουμε στα μούτρα. Στην
κρίση αυτή εισήλθαμε συλλογικά ως κράτος και ως κοινωνία και μόνο συλλογικά θα
έχουμε ελπίδα να βγούμε. Αυτή θα είναι και η καλύτερη τιμωρία των φαύλων και η μόνη
έξοδος διαφυγής. Δεν θα κατέβει κανένας από μηχανής θεός και δεν θα υπάρξει
κανένας μάγος εθνάρχης να μας πάρει από το χεράκι.
Εάν κάνουμε τα παραπάνω θα βρούμε συμμάχους όχι μόνο στον εαυτό μας αλλά
και στην Ευρώπη και στους Ευρωπαίους πολιτικούς και πολίτες. Η Ευρωπαϊκή πορείας της Ελλάδος δεν είναι
πρόσκαιρος πολιτικός στόχος αλλά ζήτημα εθνικής επιβίωσης και ταυτότητος.
Δυστυχώς αυτή η ταυτότητα αμφισβητείται
καθημερινά όλο και περισσότερο από εμάς
τους ίδιους παρά από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Από όλες τις χώρες της
Ευρώπης η Ελλάδα είναι η μοναδική που φαίνεται να έχει υπαρξιακές αναζητήσεις
στο αν ανήκει ή όχι στην Ευρώπη. Η σύγκρουση αυτή θα καθορίσει τον αφανισμό ή
την επιβίωση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.
Πολλοί διαφωνούν με την σημερινή τροπή της Ευρώπης αλλά σίγουρα εκτός
αυτής δεν θα έχουμε καμία δυνατότητα επηρεασμού των γεγονότων και του
μέλλοντος. Η πραγματική μάχη δεν δίνεται στις εκλογές της 17ης
Ιουνίου αλλά μέσα μας. Η πατρίδα περιμένει από όλους μας και όχι μόνο από τους πολιτικούς
να πράξουμε το καθήκον μας. Και αυτό δεν τελειώνει το βράδυ τον εκλογών. Είναι
μια συνεχής μάχη. Δημοκρατία δεν είναι μόνο η άσκηση εκλογικού δικαιώματος αλλά
μια μεγάλη ευθύνη που πρέπει να επωμιστούμε όλοι μας.
Ἀνδρέας
Κούτρας, 17 Ιουνίου 2012
