Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή
Είναι πασιφανές πως η Ελλάδα περνάει όχι μία αλλά πολλαπλές κρίσεις τα τελευταία χρόνια. Στο μυαλό όλων έρχεται πρώτα πρώτα η οικονομική κρίση. Ομως αυτή είναι άμεση συνέπεια του τρόπου που έχουμε δομήσει το κράτος και τις αξίες της κοινωνίας. Η μεγάλη κρίση, η μητέρα των κρίσεων, δεν είναι οικονομική αλλά πολιτική.
Παρακολουθώντας τις συζητήσεις στη Βουλή ο απλός πολίτης μένει πραγματικά άφωνος. Ο θεατρινισμός, η τσαρλατανιά, οι ψευτομαγκιές, ο αβδηριτισμός, η απουσία επιχειρημάτων και λογικής είναι κυρίαρχο στοιχείο στις συνεδριάσεις του ύψιστου οργάνου του δημοκρατικού μας πολιτεύματος αλλά και στις κομματικές αντιπαραθέσεις. Οι εξαιρέσεις που πάντα υπάρχουν είναι λίγες. Τα κόμματα και οι βουλευτές, αντί να είναι το κόσμημα της δημοκρατίας ενός σύγχρονου και πολιτισμένου ευρωπαϊκού κράτους, έχουν γίνει άξιοι εμπτυσμού, περιφρόνησης και αποδοκιμασίας. Θα έλεγε λοιπόν κανείς πως είναι εύφορο το έδαφος για την καλλιέργεια νέων πολιτικών δυνάμεων και κομμάτων.
Με ελάχιστες όμως εξαιρέσεις, δεν έχουν παρουσιαστεί καινούργιες πολιτικές κινήσεις για να εκτοπίσουν τη φαυλότητα. Ο κατ’ εξοχήν πολιτικοποιημένος ελληνικός λαός φαίνεται ευνουχισμένος. Το ερώτημα λοιπόν που πλανάται εδώ και καιρό στο μυαλό πολλών είναι πώς είναι δυνατόν έπειτα από όλη αυτή την κρίση να μην έχουν βγει νέες πολιτικές δυνάμεις που θα τραβήξουν τη χώρα μακριά από την περιδίνηση θανάτου στην οποία έχει εισέλθει; Η μια-δυο αξιέπαινες προσπάθειες είναι γεγονός ότι απέτυχαν εκλογικά. Αν όμως αναλογιστεί κανείς τα χρονικά περιθώρια και το γεγονός ότι ξεκίνησαν από το μηδέν, δεν θα τις χαρακτήριζε αποτυχίες αλλά ατυχίες.
Παρά την εμφανή όμως ανάγκη δημιουργίας νέων πολιτικών δυνάμεων οι οποίες θα εκφράσουν τη μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων, βλέπουμε ατολμία, εγκατάλειψη και μοιρολατρία. Οι δικαιολογίες που ακούγονται είναι πολλές. Μια απαρίθμηση δεν βλάπτει. Δεν μπορούμε να τα βάλουμε με το πολιτικό κατεστημένο. Τα ΜΜΕ είναι πουλημένα και δεν θα μας στηρίξουν. Δεν θα βρούμε χρήματα που χρειάζονται για τη δημιουργία νέου κόμματος. Αφού κυβερνούν πλέον οι ξένοι. Δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή. Φοβάμαι τη βρωμιά και τη λάσπη που θα μου ρίξουν.
Αυτά και άλλα πολλά προτάσσονται ως δικαιολογίες. Αλλοι πάλι ευελπιστούν χωρίς να το φωνάζουν στην ανάσταση του δικού τους πολιτικού μέντορα για να συνεχίσουν ως άξια τρωκτικά της εξουσίας τον πρώην βίο τους. Οι περισσότερες από αυτές τις δικαιολογίες παραπέμπουν σε βολεμένους ή όχι ακόμα «πεινασμένους» ή σε πολίτες που δυστυχώς αδυνατούν ακόμα και τώρα να εκτιμήσουν την πραγματικότητα. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε την απουσία αντίδρασης; Πώς είναι δυνατόν να μένουμε παρατηρητές στην άνοδο του αριστερού λαϊκισμού, του ψευτο-εθνικού φασισμού, του ρατσισμού, της βίας ή της θρησκοληψίας; Γιατί δεν αντιδρά ο μέσος Ελληνας πολίτης αλλά μοιρολατρικά περιμένει τον θάνατό του μαζί με τον θάνατο των φαύλων κομμάτων του παρελθόντος;
Μια νέα πολιτική κίνηση χρειάζεται πάνω από όλα πίστη στο όνειρο και ενθουσιασμό. Η έλλειψη ενθουσιασμού και οράματος είναι ό,τι χειρότερο. Αν δεν υπάρχει το όνειρο και η προσπάθεια για κάτι καλύτερο, τότε ο θάνατος έχει ήδη επέλθει. Δεν υπάρχει ανάγκη από εθνοσωτήρες αλλά από πολιτικές λογικής μακριά από ιδεολογικές προκαταλήψεις. Οι ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε όλοι μας είναι: Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εγώ, ποιος;
