Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ.

Εκτός από το μυστήριο ποτάμι του Ηράκλειτου ένα νέο μυστηριώδες ποτάμι ήρθε να κλονίσει το Ελληνικό πελατειακό πολιτικό σύστημα. Αυτό του πρώην δημοσιογράφου κ. Σταύρου Θεοδωράκη.

Και λέω μυστηριώδες γιατί δυστυχώς τα αυτονόητα δεν είναι κτήμα ούτε της Ελληνικής πολιτικής παράδοσης άλλα ούτε ορισμένων δήθεν διανοουμένων που στολίζουν τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ή τα διάφορα μπλόγκς.

Στις λίγες μέρες ζωής που έχει το Ποτάμι χαρακτηρίστηκε ως επικοινωνιακό πυροτέχνημα, διάττων αστέρας που θα εξαφανιστεί, ποτάμι του λαϊκισμού, σατανικό όχημα για να σώσει τους 58, κατ’ άλλους την Ελιά από το δάκο, ή την Διαμαντοπούλου από την ταπείνωση.

Ο ίδιος χαρακτηρίστηκε από μερικούς ως ο Έλληνας Μπέπε Γκρίλλο, από άλλους διαπλεκόμενος ή ασυγκράτητος αλαζών, ποταμός πολιτικής ρηχότητας και συνεχιστής των νταβατζήδων.

Τι ήταν αυτό που τους πείραξε και άρχισαν να καπνίζουν την πίπα του τοξικού πολέμου και να βγάζουν τόση χολή;

Μήπως το γεγονός πως δεν μπόρεσαν να το κάνουν αυτοί και το Ποτάμι τους άρπαξε την μπουκιά από το στόμα ή ίσως το έκαναν και απέτυχαν γιατί δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα της χώρας. Η απλά δεν τους άρεσε η εκπομπή του στην τηλεόραση.

Τα παραπάνω ίσως να ήταν αρκετά αλλά ο πραγματικός λόγος που πόνεσε πολλούς ήταν μία και μόνο φράση, το  «ούτε δεξιά ούτε αριστερά».

Να βγεις στις αγορές ή να μη βγεις;

Πληθαίνουν οι ενδείξεις πως η Ελληνική Δημοκρατία προετοιμάζεται για να βγει στις αγορές τον Απρίλιο, με έκδοση ομολόγου πενταετούς λήξεως για 3 δισ. Την τελευταία φορά που η Ελλάδα δανείστηκε για 5 χρόνια από τις αγορές ήταν τον Ιανουάριο του 2010. Ας θυμηθούμε πώς έγινε ο δανεισμός τότε, γιατί το μάθημα-πάθημα μάλλον ξεχάστηκε. Η απόφαση τότε όπως και τώρα ήταν καθαρά πολιτική. Η κυβέρνηση ήθελε να δείξει πως είχε τον έλεγχο και έχαιρε της εμπιστοσύνης των αγορών. Επειδή όμως δεν ήταν σίγουρη πως θα υπήρχε ζήτηση, δεν ακολούθησε τη διαδικασία της δημοπρασίας αλλά της απευθείας -με το αζημίωτο βέβαια- ανάθεσης σε επενδυτικές τράπεζες. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ανακοινώθηκε ότι για τα 5 δισ. υπήρχε ζήτηση 25 δισ.! Η τιμή του ομολόγου άρχισε να πέφτει, τα επιτόκια να ανεβαίνουν και οι επενδυτές να χάνουν χρήματα από την πρώτη κιόλας μέρα. Πώς είναι δυνατόν να πέφτει η τιμή άμα η ζήτηση είναι πενταπλάσια της προσφοράς; Πολλοί επενδυτές ένιωσαν εξαπατημένοι αφού η ζήτηση φανερώθηκε ως πλασματική. Ποιος ήταν ο υπεύθυνος για αυτό το φιάσκο που συνέβαλε στον αποκλεισμό της Ελλάδος από τις αγορές; Οι ανάδοχοι ή η πολιτική ηγεσία που, θέλοντας να σκοράρει πολιτικούς πόντους, πίεσε για τεχνητή αύξηση της ζήτησης;