Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ.

Εκτός από το μυστήριο ποτάμι του Ηράκλειτου ένα νέο μυστηριώδες ποτάμι ήρθε να κλονίσει το Ελληνικό πελατειακό πολιτικό σύστημα. Αυτό του πρώην δημοσιογράφου κ. Σταύρου Θεοδωράκη.

Και λέω μυστηριώδες γιατί δυστυχώς τα αυτονόητα δεν είναι κτήμα ούτε της Ελληνικής πολιτικής παράδοσης άλλα ούτε ορισμένων δήθεν διανοουμένων που στολίζουν τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ή τα διάφορα μπλόγκς.

Στις λίγες μέρες ζωής που έχει το Ποτάμι χαρακτηρίστηκε ως επικοινωνιακό πυροτέχνημα, διάττων αστέρας που θα εξαφανιστεί, ποτάμι του λαϊκισμού, σατανικό όχημα για να σώσει τους 58, κατ’ άλλους την Ελιά από το δάκο, ή την Διαμαντοπούλου από την ταπείνωση.

Ο ίδιος χαρακτηρίστηκε από μερικούς ως ο Έλληνας Μπέπε Γκρίλλο, από άλλους διαπλεκόμενος ή ασυγκράτητος αλαζών, ποταμός πολιτικής ρηχότητας και συνεχιστής των νταβατζήδων.

Τι ήταν αυτό που τους πείραξε και άρχισαν να καπνίζουν την πίπα του τοξικού πολέμου και να βγάζουν τόση χολή;

Μήπως το γεγονός πως δεν μπόρεσαν να το κάνουν αυτοί και το Ποτάμι τους άρπαξε την μπουκιά από το στόμα ή ίσως το έκαναν και απέτυχαν γιατί δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα της χώρας. Η απλά δεν τους άρεσε η εκπομπή του στην τηλεόραση.

Τα παραπάνω ίσως να ήταν αρκετά αλλά ο πραγματικός λόγος που πόνεσε πολλούς ήταν μία και μόνο φράση, το  «ούτε δεξιά ούτε αριστερά».

Πως τολμάει το Ποτάμι να θίξει τους βολεμένους του διπολισμού και της διχόνοιας; Πως τολμάει να αμφισβητήσει τον διαχωρισμό αριστερά-δεξιά; Πλήθος πολιτικές καριέρες και αμέτρητες πολυκατοικίες έχουν θεμελιωθεί και χτισθεί πάνω του. Επιπλέον ο ιστορικός προσδιορισμός βολεύει διότι μπορείς να διαφωνείς εκει που ουσιαστικά αν το σκεφτείς συμφωνείς. Είναι τα μαντριά που στήνουν για να μην τους φύγουν τα πρόβατα.

Όλο το πελατειακό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει βασιστεί στην μετεμφυλιακή πολιτική σύγκρουσης δεξιάς και αριστεράς. Όλες οι αμαρτίες και όλα τα λαμόγια έχουν ξεπλυθεί, ξεπλένονται και δρούνε με την προστασία που τους παρέχει η σύγκρουση. Από τους δοσίλογους τις κατοχής που γίνανε πατριώτες μέχρι δολοφόνους τρομοκράτες και κλέφτες πολιτικούς, το κοινό σημείο είναι η παραταξιακή τους κάλυψη, αθώωση έως και αγιοποίηση. Η κάθε λογής παράνομη συμπεριφορά νομιμοποιείται αν γινόταν από τα δικά μας παιδιά.

Οι περισσότερες πολιτικές προσπάθειες τον τελευταίο χρόνο είχαν ένα και μόνο σκοπό, την ανασυγκρότηση, αναγέννηση ή ίσως την ανάσταση της κεντροαριστεράς. Εκεί βρήκαν οι πολιτικοί καιροσκόποι το κενό, την πόρτα ανοιχτή και μπήκαν. Κανένας δεν βρήκε κενό στην στείρα αντιπαράθεση που μας έφερε στην χρεοκοπία. Το μόνο που χρειάζεται η χώρα είναι να ανασυγκροτηθεί η κεντροαριστερά. Αυτό είναι το πρόβλημα. Η διαφθορά, το πελατειακό σύστημα που γιγαντώθηκε με την ανοχή και εμπράγματη βοήθεια του διχασμού της αριστεράς και δεξιάς δεν μας νοιάζει.

Δεν έλειψαν φυσικά και οι γίγαντες της πολιτικής φιλοσοφίας που το χαρακτήρισαν απολιτίκ (αλήθεια τι ωραία ελληνική λέξη είναι αυτή). Είναι αυτοί που μπορούν να δουν την ζωή μόνο μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά της θεϊστικής ιδεολογίας τους. Πρέπει σώνει και καλά να σε εντάξουμε στο κουτάκι μας. Είναι το ίδιο επιχείρημα με αυτό των θρησκειών. Πρέπει να πιστεύεις κάπου για να είσαι στο σύστημα και ο μεγαλύτερος εχθρός του χριστιανισμού ή του μουσουλμανισμού δεν είναι ο βουδισμός αλλά ο σκεπτόμενος άνθρωπος που αρνείται να ενταχθεί.

Κάποιοι άλλοι επιτίμησαν στην αρχή το Ποτάμι πως δεν έχει θέσεις. Υποθέτω πως έχουν εντρυφήσει στις θέσεις των υπολοίπων κομμάτων και είναι σε θέση να τις απαγγείλουν ασκαρδαμυκτί. Και βεβαίως βεβαίως είναι υπερήφανοι που τα κόμματα αυτά τις τηρούν με ευλάβεια και πιστά ως ευαγγέλιο (ΚΚΕ εξαιρουμένου). 

Όταν το Ποτάμι δημοσίευσε αρχικές θέσεις, με ευκολία αναζήτησαν αυτήν με την οποία διαφωνούσαν και την μεγαλοποίησαν. Η αλήθεια είναι πως το Ποτάμι είχε το θάρρος, για παράδειγμα, να υιοθετήσει τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους εκεί που άλλα νέα κόμματα δείλιασαν.

Όπως είπε και ο Ηράκλειτος δεν μπορείς να διαβείς το ίδιο ποτάμι δις. Το νερό που κύλησε το έκανε διαφορετικό ποτάμι. Το Ελληνικό πελατειακό πολιτικό σύστημα που επιβιώνει μέσα από την αντιπαράθεση αριστερά-δεξιά νιώθει να απειλείται. Το ποτάμι που λέει και ο Ηράκλειτος είναι διαφορετικό και στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανοχή στη διαφορετικότητα. Μόνο βρώμικος πόλεμος.

Ελπίζω το Ποτάμι να βρει ανταπόκριση και άλλους παραποτάμους και ρυάκια για να πνίξουν το πελατειακό πολιτικό σύστημα και όχι απλά να το αντικαταστήσουνε με το δικό τους όπως πολλά άλλα κόμματα και κομματάκια επιδιώκουνε.