Η άνοδος των εθνικολαϊκιστών και το τέλος της αλληλεγγύης

Δημοσιεύτηκε στη Καθημερινή

Τα σημάδια ήταν γραμμένα στον τοίχο εδώ και αρκετά χρόνια για την Βρετανία αλλά και για άλλες χώρες της Ευρώπης. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης δεν ήταν πλέον όραμα των λαών της. Ίσως και ποτέ να μην ήταν. Η Ελλάδα για παράδειγμα μπήκε στην ΕΟΚ κυρίως για να σταθεροποιήσει το πολίτευμα και να αποφύγει μια νέα δικτατορία. Η αντίθεση του λαού, κατευθυνόμενη από τον τότε εκφραστή του Ελληνικού εθνικολαϊκισμού Ανδρέα Παπανδρέου στην ΕΟΚ ήταν τεράστια. Ποιος αμφιβάλλει πως αν γινόταν δημοψήφισμα το 1980 θα ήταν σε συντριπτική πλειοψηφία αρνητικό για την είσοδο μας στην κοινή αγορά.
Άλλες χώρες μπήκαν για να ξεφύγουν από την κηδεμονία της Ρωσίας και την ρετσινιά του ανατολικού μπλοκ.  Άλλες βλέποντας πόσα χρήματα είχε πάρει η Ελλάδα αλλά και η Ισπανία-Πορτογαλία από τα διαρθρωτικά προγράμματα έτρεξαν στην πρώτη ευκαιρία να υποβάλλουν αίτημα ένταξης.  Η ΕΟΚ/ΕΕ ήταν η αγελάδα που όλοι οι λαϊκιστές πολιτικοί ήθελαν να αρμέγουν.
Η συνταγή είναι απλή και διαχρονική για όλους τους ξύπνιους λαϊκιστές πολιτικούς.  Ο τοπικός άρχοντας παίρνει τα χρήματα από την ΕΕ και τα διαχειρίζεται για να επανεκλεγεί. Καρπώνεται όλα τα θετικά γνωρίζοντας πως τα αρνητικά εύκολα τα φορτώνει στους ξένους. Άμα δε βρει τα σκούρα και χρειάζεται να δώσει αλληλεγγύη σε ξένους τότε εύκολα μεταλλάσσεται σε ρατσιστή ξενοφοβικό και υπέρμαχο της εθνικής ταυτότητας που οι κακοί πάνε να αλλοιώσουν. Το είδαμε στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες.
Για δεκαετίες η Βρετανία και κυρίως το συντηρητικό κόμμα είχε αμφιβολίες για το Ευρωπαϊκό εγχείρημα. Δεν είναι τυχαίο πως το θέμα κούρεψε τρεις πρωθυπουργούς, την Θάτσερ, τον Μαίητζορ και τον Κάμερον. Και σίγουρα θα κουρέψει και τον επόμενο.Πολλές από αυτές τις αμφιβολίες είχαν βάση. Για παράδειγμα η γεμάτη παραλογισμούς κοινή αγροτική πολιτική του 80 και ο κεντρικός, σχεδόν συγκεντρωτικός σχεδιασμός της Ευρώπης καθώς και το έλλειμμα δημοκρατίας. Χαρακτηριστικά η Θάτσερ είχε πει «Δεν έδιωξα τους σοσιαλιστές από την Βρετανία για να τους πάρω από την πίσω πόρτα της Ευρώπης». Όμως η Βρετανία έμεινε στην Ευρώπη και πολέμησε. Η ανοιχτή αγορά και η συναλλαγές χωρίς σύνορα, η διεύρυνση σε 28 χώρες οφείλονται εν πολλοίς στην αρχηγεσία της Βρετανίας. Ακόμα και η αντίθεσή της στην κοινή νομισματική πολιτική (Ευρώ) φαίνεται εν μέρει να έχει δικαιωθεί  αφού έγινε μάλλον πρόωρα για πολλές χώρες όπως η Ελλάδα και χωρίς να συνοδεύεται με  αντίστοιχη πολιτική ένωση.

Συνέντευξη στην Σοφία Ροδοπούλου SBC

Μια κρίσιμη, αλλά αμφίρροπη μάχη

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή και
στο  Facebook Ανδρέας Κούτρας

Την Πέμπτη 23 Ιουνίου η Βρετανία ψηφίζει για δεύτερη φορά για το αν θα παραμείνει μέλος της Ε.Ε. ή όχι. Οι σχέσεις της Βρετανίας με την Ευρώπη ήταν πάντοτε πολύπλοκες. Θα περάσουν αρκετά χρόνια από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, το 1951, όταν ο συντηρητικός υπουργός Χιθ θα εισπράξει το βέτο της Γαλλίας και του Ντε Γκωλ (1965). Τελικά, ως πρωθυπουργός θα κάμψει τις αντιδράσεις της Γαλλίας το 1972. Ομως τα προβλήματα δεν είχαν τελειώσει. Το Εργατικό Κόμμα και ειδικότερα η ακροαριστερή πτέρυγά του ήταν κατά. Έτσι το προεκλογικό μανιφέστο του 1974 υποσχέθηκε δημοψήφισμα που έγινε το 1975.

Υπέρ της ΕΟΚ ήταν οι περισσότεροι Συντηρητικοί με αρχηγό τη νεοεκλεχθείσα Θάτσερ και από την άλλη πλευρά υπήρξε μια ανίερη συμμαχία, ετερόκλητων χαρακτήρων. Ενα μείγμα ακροδεξιών εθνικιστών και εκκεντρικών αριστερών όπως o Τόνι Μπεν και ο Μάικλ Φουτ. Τελικά επικράτησε το «Μέσα» με 65% και πολλοί αναλυτές απέδωσαν την ήττα του «Εξω» στις ακραίες προσωπικότητες που το στήριζαν. Πέρασαν 41 χρόνια και τώρα είναι η σειρά των Συντηρητικών να διχαστούν. Τα θέματα είναι πάλι τα ίδια: Οικονομία και θέσεις εργασίας, εθνική κυριαρχία και ταυτότητα, και μετανάστευση.

Ο εθνικολαϊκισμός και η δολοφονία της Τζο Κοξ

Δημοσιεύτηκε στο News247 
και στο  Facebook Ανδρεας Κούτρας


Η Τζο Κοξ ήταν μια τυπική Βρετανή βουλευτής των εργατικών. Είχε γεννηθεί στο Γιόρκσαιρ, πολύ κοντά στο σημείο όπου δολοφονήθηκε. Αντιπροσώπευε στο κοινοβούλιο την ιδιαίτερη πατρίδα της. Από εργατική οικογένεια, η ίδια δούλεψε σκληρά και αποφοίτησε από το γνωστό πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου όπως έλεγε δεν της άρεσε γιατί ένιωθε παρείσακτη λόγω της τοπικής προφοράς της.

Το βρετανικό κοινοβουλευτικό σύστημα είναι διαφορετικό από το Ελληνικό. Οι βουλευτές εκλέγονται με πλειοψηφικό σύστημα, σε μονοεδρικές,  ένας/μια ανά περιοχή. Είναι λοιπόν

αντιπρόσωποι όλης της περιοχής ανεξαρτήτως κόμματος. Μία μέρα κάθε εβδομάδα  ο/η βουλευτής δέχεται ελεύθερα τους πολίτες για να ακούσει αιτήματα και να συζητήσει τα προβλήματα της περιοχής. Ακόμα και στο κοινοβούλιο οι βουλευτές δεν προσφωνούνται ανάλογα με το κόμμα στο οποίο ανήκουν, αλλά την περιοχή που αντιπροσωπεύουν. Διαφορετικά ήθη κοινοβουλευτισμού και δημοκρατίας που διαμορφώθηκαν σιγά σιγά τα τελευταία 300 και πλέον χρόνια.
Σε μια από αυτές τις ανοιχτές στους πολίτες μέρες, βρήκε το θάνατο από κάποιον που ακούστηκε να φωνάζει «Πρώτα η Βρετανία».
Αυτό δεν είναι σύνθημα αλλά ένα σχετικά καινούργιο εθνικιστικό κόμμα, συνεχιστής του παλαιού Βρετανικού εθνικιστικού κόμματος. Πρόσφατα στις εκλογές για δήμαρχο του Λονδίνου ο εκπρόσωπος αυτού του κόμματος γύρισε την πλάτη του στον νεοεκλεγέντα δήμαρχο Σαντίκ Καν, που ως γνωστόν είναι μουσουλμάνος στο θρήσκευμα.

Murder of Jo Cox exposes ugly truths

The tragic assassination of Jo Cox is a stark reminder of that famous saying by Wilson “a week is a long time in politics”. In this case an hour and a knife may have been enough.

Four days ago, Polly Toynbee in a Guardian article wrote that the Brexit supporters “may have unleashed furies even they cannot control”. The assassination of Jo Cox is such a fury. A political murder that carries a very strong political message for Britain and Europe.

PM Cameron and the Remain campaign strategists tried long and hard to move the debate towards the economy. They believed that that is their strong point. And it is. By any stretch of logic the economic arguments for leaving the EU are weak if not ethereal. However, this is not how most people thought about this referendum in private. The rise of UKIP and their marketing campaign is very clear. It is all about immigration. It is a basic fact of political analysis that in order to win elections you have to move the political agenda to your strengths. The Remain campaign tried hard to move it to the economy but it kept slipping.

The Great Brexit debate

The birth of EU

Seventy two years ago to the day, 6^th June 1944, the allies embarked on a huge operation to liberate and save Europe. Operation Overlord, the code name for the D-Day landings was a success albeit with high cost of human life. The operation names of the beaches, Utah and Omaha where the Americans landed, Gold, June and Sword where the British and Canadian forces landed are now mythical places of sacrifice for a free Europe.

After the war, the novel idea of not killing each-other led many European politicians to propose a kind of union or cooperation. Thus, the European Coal and Steel Community were born in 1951, which led to the European Economic Community (EEC till 1993) and now to the European Community (EU). Battles would be fought from now on, in market exchanges and smoky corridors.

First Referendum

Britain was not an initial signatory and when Ted Heath (then minister) approached De Gaulle, Britain was vetoed out. Later on, Heath as Prime-Minister convinced the French to lift the veto and Britain became a member of the EEC along with Denmark and Ireland. But the story did not end there. In the election manifesto of 1974, Labour had promised a referendum. Harold Wilson formed the government and a referendum was held in 1975.  At the time it was the Labour government ministers that were split.

The issues were similar to today, Economy and Common agricultural policy (CAP), sovereignty. Most of the leading conservatives were in favour including the newly elected leader Margaret Thatcher. On the “No” side there was an unholy alliance of the ultra-conservative Enoch Powel (famous for his “Rivers of blood” speech), and of left hardliners Tony Benn and Michael Foot.

In a similar fashion to today, there were false claims, scaremongering and misleading numbers. Tony Benn was branded “Minister of Fear” after claiming that half a million jobs were lost and food prices had gone up as a result. In the event, 67% voted to stay in Europe with a rather high turnout of 65%. It was claimed that the “NO” lost because of the rather extreme and eccentric personalities leading the campaign.

Second Referendum

Fast forward 41 years to 2016 (1^st referendum was held 5^th June 1975). Now it is the Conservative cabinet that is split. The issues are again, Economy and Jobs, Sovereignty and Nationhood and we added Immigration. The colourful or eccentric characters are still with the “NO” or “Leave” campaign and the main establishment forces with the “IN”. False statistics and extraordinary claims are flying around and scaremongering is an accepted political tool by both sides. European politicians are kind of begging Britain to stay whereas many Europeans (especially on the left side) wish to see Britons out.

Main Issues