Ο εθνικολαϊκισμός και η δολοφονία της Τζο Κοξ

Δημοσιεύτηκε στο News247 
και στο  Facebook Ανδρεας Κούτρας


Η Τζο Κοξ ήταν μια τυπική Βρετανή βουλευτής των εργατικών. Είχε γεννηθεί στο Γιόρκσαιρ, πολύ κοντά στο σημείο όπου δολοφονήθηκε. Αντιπροσώπευε στο κοινοβούλιο την ιδιαίτερη πατρίδα της. Από εργατική οικογένεια, η ίδια δούλεψε σκληρά και αποφοίτησε από το γνωστό πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου όπως έλεγε δεν της άρεσε γιατί ένιωθε παρείσακτη λόγω της τοπικής προφοράς της.

Το βρετανικό κοινοβουλευτικό σύστημα είναι διαφορετικό από το Ελληνικό. Οι βουλευτές εκλέγονται με πλειοψηφικό σύστημα, σε μονοεδρικές,  ένας/μια ανά περιοχή. Είναι λοιπόν

αντιπρόσωποι όλης της περιοχής ανεξαρτήτως κόμματος. Μία μέρα κάθε εβδομάδα  ο/η βουλευτής δέχεται ελεύθερα τους πολίτες για να ακούσει αιτήματα και να συζητήσει τα προβλήματα της περιοχής. Ακόμα και στο κοινοβούλιο οι βουλευτές δεν προσφωνούνται ανάλογα με το κόμμα στο οποίο ανήκουν, αλλά την περιοχή που αντιπροσωπεύουν. Διαφορετικά ήθη κοινοβουλευτισμού και δημοκρατίας που διαμορφώθηκαν σιγά σιγά τα τελευταία 300 και πλέον χρόνια.
Σε μια από αυτές τις ανοιχτές στους πολίτες μέρες, βρήκε το θάνατο από κάποιον που ακούστηκε να φωνάζει «Πρώτα η Βρετανία».
Αυτό δεν είναι σύνθημα αλλά ένα σχετικά καινούργιο εθνικιστικό κόμμα, συνεχιστής του παλαιού Βρετανικού εθνικιστικού κόμματος. Πρόσφατα στις εκλογές για δήμαρχο του Λονδίνου ο εκπρόσωπος αυτού του κόμματος γύρισε την πλάτη του στον νεοεκλεγέντα δήμαρχο Σαντίκ Καν, που ως γνωστόν είναι μουσουλμάνος στο θρήσκευμα.

Η δολοφονία της Τζο Κοξ για πολιτικούς λόγους είναι η πρώτη μετά από πολλές δεκαετίες. Αν δε, εξαιρέσουμε τις δολοφονίες των τρομοκρατών του ΙΡΑ πάμε πολύ πιο πίσω.  Το γεγονός έχει συγκλονίσει όχι μόνο την Βρετανία αλλά και όλη την Ευρώπη. Οι λόγοι είναι δύο και αφορούν όχι μόνο την Βρετανία αλλά και όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και την Ελλάδα.
Την τελευταία δεκαετία δύο σημαντικά γεγονότα έχουν επηρεάσει την παγκόσμια αλλά και τοπική σκηνή. Το πρώτο είναι η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Οι κυβερνήσεις μπροστά στον άμεσο κίνδυνο κατάρρευσης όλου του συστήματος έριξαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να σώσουν τις τράπεζες. Αν και είναι προφανές πως οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα έπρεπε να σωθεί, αυτό που είδαν πολλοί πολίτες ήταν να σώζονται οι τραπεζίτες σε βάρος των φορολογουμένων.
Έτσι παρουσιάστηκε από πολλούς. Η κατηγορία πως οι άπληστοι τραπεζίτες σώθηκαν από τους κολλητούς τους πολιτικούς ήταν απλή και όχι χωρίς βάση σε αρκετές περιπτώσεις. Δεν βοήθησε επίσης το γεγονός πως σε πολλές χώρες η δικαιοσύνη δεν είχε τα νομικά εργαλεία για να ανταποκριθεί. Το κανονιστικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε έκτοτε αφορά το μέλλον μόνο. Έτσι οπλίστηκε η πρώτη βόμβα.
Οι δεσμοί εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτικών και πολιτών άρχισαν να κλονίζονται. Ο κόσμος εμπιστεύτηκε τους φόρους του, τα χρήματα του στους πολιτικούς και αυτοί τα έδωσαν σε τραπεζίτες είναι η συχνή λαϊκιστική ρητορική που ακούγεται, όχι πάντα αβάσιμη. Η ζημιά έγινε όμως. Τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα και πολιτικοί κατηγορήθηκαν ως ψεύτες και συστημικοί. Ένα μεγάλο και εύφορο έδαφος για λαϊκιστές και εθνικιστές κάθε είδους. Το μόνο που χρειαζόταν τώρα ήταν χαρισματικοί νέοι πολιτικοί και κάποιος εξωτερικός εχθρός. Στο παρελθόν άπαντες κατηγορούσαν τους Αμερικάνους. Τώρα για παράδειγμα στην Ελλάδα έχουμε τους Γερμανούς ενώ στην Βρετανία την ΕΕ
Αποτέλεσμα ήταν η άνοδος των αντισυστημικών κομμάτων και εθνικολαϊκιστικών πολιτικών όχι μόνο στην Βρετανία με τον Φάρατζ, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη και Αμερική. Η Ελλάδα φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το πάρτι εθνικολαϊκισμού αφού έχουμε και σχετική παράδοση.
Πριν από μερικές μέρες δυο πρώην πρωθυπουργοί ο εργατικός Τονι Μπλερ και ο συντηρητικός Τζον Μέιτζορ σε μια κοινή συνέντευξη τύπου υποστήριξαν την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ. Από ό,τι φαίνεται, μάλλον είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα. Το ίδιο συνέβη και με τους επιχειρηματίες αλλά και με άλλους παλαιούς πολιτικούς. Ίσως αυτό να σας θυμίζει κάτι παρόμοιο που έγινε παραμονές του Ελληνικού δημοψηφίσματος.
Η δεύτερη βόμβα είναι το μεταναστευτικό και η άνοδος της ισλαμικής τρομοκρατίας. Η Δύση και δυτικές αξίες έχουν χτυπηθεί πολλές φορές και οι κυβερνήσεις φαίνονται ανήμπορες να αντιδράσουν.
Πολλοί είναι αυτοί που νιώθουν απειλούμενοι και ανασφαλείς. Στο μυαλό τους ήδη έχουν απορρίψει το παλαιό κατεστημένο ως ανίκανο και έχουν γίνει εύκολη λεία εθνικολαϊκιστών. Η εξίσωση είναι εύκολη. Οι μετανάστες είναι ξένοι και αρκετοί από αυτούς είναι μουσουλμάνοι, οι μουσουλμάνοι είναι τρομοκράτες ή ξένοι προς την κουλτούρα μας και το αξιακό μας σύστημα. Ο απομονωτισμός προβάλλει ως λύση πανάκεια.
Η μεγάλη αλήθεια του δημοψηφίσματος στην Βρετανία είναι πως το κύριο θέμα είναι οι μετανάστες και η ασφάλεια. Δεν είναι η οικονομία ούτε η εθνική κυριαρχία. Για παράδειγμα οι αμερικανικές βάσεις στην Βρετανία είναι υπό Αμερικανική κυριαρχία. Δεν φαίνεται να έχει ενοχλήσει κανένα από τους ηγέτες της εκστρατείας του Έξω.
Η τραγική δολοφονία της Τζο Κοξ έφερε στο φως αυτήν την υποκρισία. Το αν θα αλλάξει την ψήφο των πολιτών δεν είναι ακόμα γνωστό. Και οι δύο πλευρές έχουν δείξει μεγάλη αυτοσυγκράτηση. Οι ηγέτες της παραμονής στην ΕΕ γνωρίζουν πως δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι και πως αν επιχειρήσουν να το εκμεταλλευτούν ανοικτά θα κατηγορηθούν και μπορεί να γίνει μπούμερανγκ. Οι ηγέτες του Έξω από την άλλη πλευρά, βρίσκονται σε αμηχανία και άμυνα. Γνωρίζουν πως αν και ο δολοφόνος μπορεί να μην έχει σχέσει με την εκστρατεία του Έξω και ενδεχομένως να είναι ανισόρροπος, αυτό που όπλισε το χέρι του είναι η ρητορική του κ.Φάρατζ και το πολιτικό μάρκετινγκ της πλευράς του Έξω.
Η Ευρώπη και η Βρετανία βρίσκονται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο κίνδυνος του εθνικολαϊκισμού είναι μεγάλος, υπαρκτός και απειλεί το μέλλον όλων μας. Δεν μπορούν πλέον να τον αγνοήσουν. Η απειλή είναι μεγαλύτερη από τους εξτρεμιστές ισλαμιστές γιατί είναι εσωτερική.