Μεταξύ κατεργαρέων συνεργασία

Δημοσιεύτηκε στο News247

Τα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης 1974-2009 σημαδεύτηκαν από τις μεγάλες μονοκομματικές κυβερνήσεις του πάλαι αυτοκρατορικού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τα κόμματα κυρίαρχα του πολιτικού παιχνιδιού και οι ηγέτες τους παντοδύναμοι καίσαρες.

Ήταν τα χρόνια που πραγματικά τα κάναμε μαντάρα ως κράτος, κοινώς τα σκατώσαμε. Ήταν οι δεκαετίες που τα κόμματα «επένδυσαν» στον καρκίνο του εθνικολαικισμού, του διχασμού, των ολιγαρχών, των συντεχνιών, των εργατοπατέρων και των «δικών μας παιδιών».

Ήταν οι δεκαετίες της διεκδίκησης του παράλογου, της καθιέρωσης της ασυδοσίας και της αποδοχής της διαφθοράς ως αντιστάθμισμα στην έλλειψη κοινωνικού κράτους. Ήταν οι δεκαετίες των σκυλάδικων, των ΕΟΚικών επιδοτήσεων και βαφτίσματος καλαμποκιών, των εργολάβων, των αυθαιρέτων, των διορισμών, και των μιζών ή όπως τα έλεγε ο Α.Παπανδρέου «δωράκια». Τι ωραίες μέρες θα αναπολούν πολλοί.

Ήταν δεκαετίες εμπλουτισμού της γλώσσας μας με όρους όπως, διαπλοκή, λαμόγια, αναδόμηση, ετεροχρονισμός, αυριανισμός, νταβατζήδες, χρονοντούλαπα και πάμπερς (γεμάτα από τουβλάκια με 5χίλιαρα για μίζες).

Αλλά και από εκφράσεις όπως «δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός» που ταιριάζει και στο Σύριζα, «για ακόμα καλύτερες μέρες» που μετατράπηκε από τον υιό κ.Παπανδρέου σε «λεφτά υπάρχουν», το «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» που πλέον έχει ειπωθεί πολλές φορές από τότε που το ξεστόμισε ο κ.Σημίτης με πρόσφατο παράδειγμα την κυβέρνηση Σύριζα ενώ οι «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» έγιναν «δημοκρατικό τόξο».

Είχαμε επίσης το διαχρονικό «μηδενική ανοχή στη διαφθορά» (Καραμανλής) που έγινε «καμμία ανοχή» ή «πάταξη»  όπως και το «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» (βλέπε Βουλγαράκης, Κατρούγκαλος κλπ). Η «αλλαγή» του Πασόκ μεταλλάχθηκε σε «πρώτη φορά αριστερά» και το «Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη» μάλλον θα το λέμε και σε 100 χρόνια από τώρα. Το «αν το δηλὠσεις θα το σώσεις» θα επανέλθει λίαν συντόμως με το περιουσιολόγιο που σχεδιάζουν (για την ιστορία, όσοι δεν δήλωσαν το αυθαίρετο και το έσωσαν και φόρο δεν πλήρωσαν).

Όλο αυτό το υπέροχο οικοδόμημα κλονίστηκε το 2010 με την υπογραφή του μνημονίου. Για πρώτη φορά το πελατειακό σύστημα, τα οργανωμένα συμφέροντα των συντεχνιών των κυκλωμάτων και των ολιγαρχών βρέθηκαν σε άμυνα. Η τρόικα μίλησε για φοροδιαφυγή, για μεγάλο πλούτο, για διαφθορά, για λαθρεμπόριο καυσίμων και καπνού για κατεστημένα συμφέροντα συντεχνιακών κυκλωμάτων. Μίλησε για αναμόρφωση του δημοσίου και αξιολόγηση, για εξορθολογισμό δαπανών. Υπήρχαν και υπάρχουν πολλά λάθη όπως για παράδειγμα πως εμπιστεύτηκαν για τις αλλαγές το ίδιο πολιτικό προσωπικό που ήταν υπεύθυνο για την κατάντια της χώρας. Όμως δεν μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά αφού τους είχαμε ψηφίσει. Αλλά οι κύριοι άξονες και θέσεις ήταν και είναι σωστές. Αν θέλουμε σύγχρονο ευρωπαϊκό και αποτελεσματικό κράτος οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι αναγκαίες. Και αυτό σημαίνει πως η κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει ποιος θα «ζήσει» και ποιος θα «πεθάνει».

Η απάντηση του πολιτικού κατεστημένου ήταν άμεση και αποτελεσματική. Προστάτεψε συντεχνίες και οργανωμένα συμφέροντα και έστειλε στο καιάδα 1.3εκ ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Μείωσε μισθούς και συντάξεις οριζόντια και έριξε τις ευθύνες στην ξένους. Όταν χρειάστηκαν ισοδύναμα μέτρα 200εκ δεν τους πέρασε ούτε καν από τα εγκεφαλικά τους κύτταρα να κόψουν τα 600εκ επιδότηση προς την συντεχνία της ΔΕΗ. Υπήρχαν τα εύκολα θύματα, οι συνταξιούχοι των λιγότερο ευγενών ταμείων.

Η επιβίωση του αρρωστημένου συστήματος στηρίχθηκε πάνω στην αντιμνημονιακή πολιτική. Τα περισσότερα μεγάλα οργανωμένα συμφέροντα, επιχειρηματικά και μή, τάχθηκαν κατά του μνημονίου. Τα ΜΜΕ δαιμονοποίησαν πλήρως τις διαρθρωτικές αλλαγές. Τα πολιτικά κόμματα βρήκαν νέο επικοινωνιακό παιχνιδάκι στην αντιμνημονιακή ρητορική.

Η αναδιάταξη των πολιτικών κομμάτων με την άνοδο του Σύριζα, την καταστροφή του Πασόκ και τον κατακερματισμό των υπολοίπων δυνάμεων δεν ακούμπησε τις βασικές αρχές του πολιτικού συστήματος. Ο Σύριζα υποσχέθηκε να σκίσει το μνημόνιο και εν μέρη το κατάφερε.  Έσκισε μόνο τις σελίδες που αφορούσαν την φοροδιαφυγή, μικρή ή μεγάλη, την διαφθορά, τα ΜΜΕ, την αξιοκρατία. Κατόρθωσε το αδύνατο, να καταστρέψει τις τράπεζες όχι όμως τους τραπεζίτες που μάλλον τους έφερε κοντά του. Όσο για την προσοδοθηρική οικονομία και ολιγαρχία έκανε ότι και προηγούμενοι, τίποτα.   

Ο Σύριζα παρά την πολεμική ρητορική του ενήργησε με τις ίδιες αρχές και παραδοχές που ενήργησαν πριν από αυτόν το Πασόκ και η ΝΔ. Και τώρα που φαίνεται πως η αυτοδυναμία δεν υπάρχει, όλα μαζί τα κόμματα του πελατειακού τόξου ζητούν συνεργασίες, άλλα φανερά και άλλα κλείνοντας το μάτι. Μεταξύ κατεργαρέων συνεργασία. Διότι πως αλλιώς θα διορίζουν και θα κάνουν χάρες στους δικά τους παιδιά και στους δικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα.

Μας σερβίρουν πλέον πως οι συνεργασίες είναι μονόδρομος. Και μάλιστα οι μεγάλες συνεργασίες για να μην μείνει δυσαρεστημένος κανένας. Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα. Κακά τα ψέματα, το να βάλεις δύο ή περισσότερους ψεύτες μαζί δεν σημαίνει πως θα μάθεις την αλήθεια. Μάλλον διαγωνισμό ψεμάτων θα έχουμε. Στο μόνο πράγμα που συμφωνούν είναι η διαιώνιση του πελατειακού συστήματος και της προσοδοθηρίας.

Τα μικρά και άπειρα στις βυσσοδομήσεις κόμματα, θα πρέπει να προσέξουν πολύ. Γιατί αντί να γίνουν καταλύτες μιας λύσης μπορεί να ζαχαρώσουν το χάπι και να δώσουν άλλοθι στην άποψη όλοι ίδιοι είναι. Οποιαδήποτε συνεργασία-στήριξη θα πρέπει να μπει σε χαρτί με στόχους και προαπαιτούμενα. Με άλλα λόγια ένα μνημόνιο συνεργασίας. Οτιδήποτε άλλο θα είναι και ο θάνατός τους. Και αυτό γιατί η ευκαιρία της μεγάλης ανατροπής, της αλλαγής πορείας, χάνετε. Η αυτοκρατορία του πελατειακού τόξου αντεπιτέθηκε με δύναμη.