“Fuck the EU”. Η μεγάλη σκακιέρα. ΝΑΤΟ, Ουκρανία, Κριμαία, Ρωσία, Αμερική, Ευρώπη. Μέρος 2ο.

Το 2^ο μέρος που αφορά την Ουκρανία και τα γεωπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες της Ουκρανίας. Το 1^ο μέρος εδώ.  

Ό,τι και να πούμε για τους πολιτικούς της Ουκρανίας είναι λίγο. Τις μηχανορραφίες, τη βία, τους εκβιασμούς, τις δολοφονίες και δωροδοκίες θα τα ζήλευαν μέχρι και οι βυζαντινοί αυτοκράτορες και πατριάρχες. Οι αντιπαλότητες έχουν, επίσης, διανθιστεί από δηλητηριάσεις (2004 Γιουσένκο) ή φυλακίσεις (Τιμοσένκο). Το πιο σύγχρονο φρούτο στην Ουκρανία είναι η ακροδεξιά (Σβόμποντα) που πρωτοστάτησε στα γεγονότα που έριξαν τον Γιανούκοβιτς (διαμαρτυρίες Μειντάν)

Το 2004 έγιναν στην Ουκρανία επεισοδιακές εκλογές. Αντίπαλοι ήταν οι Γιουσένκο και Γιανούκοβιτς (που εκτοπίστηκε το Φεβρουάριο του 2014). Μετά από αλλεπάλληλες κατηγορίες για διαφθορά και αλλοίωση του αποτελέσματος νικητής αναδείχτηκε ο Γιουσένκο. Η πολιτική του ήταν αρκετά φίλο-ευρωπαϊκή μέχρι που το 2008 απείλησε την Ρωσία ότι δεν θα δεχόταν πίσω στην Κριμαία το Ρωσικό στόλο που είχε επέμβει στην Γεωργία. Επίσης, άφησε να εννοηθεί πως η συμφωνία για την παραμονή του Ρωσικού στόλου στην Κριμαία που έληγε το 2017 ενδέχεται να μην ανανεωθεί. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Πούτιν έριξε μερικές προειδοποιητικές βολές το 2009 μιλώντας για αλλαγή συνόρων και για την «Μικρή Ρωσία» εννοώντας, φυσικά, την ανατολική Ουκρανία.

Οι προεδρικές εκλογές του 2010 έφεραν, όπως ήλπιζε ή βοήθησε ο Πούτιν,  στην εξουσία τον Γιανούκοβιτς. Δεν έχασε χρόνο και έκλεισε στην φυλακή την αντίπαλό του, Ιουλία Τιμοσένκο. Ο Γιανούκοβιτς, αν και φανερά φιλορώσος, δεν είχε και πολλές επιλογές στην οικονομική πολιτική, που θα ακολουθούσε.

Ουκρανία, Ρωσία, Αμερική, Ευρώπη, ΝΑΤΟ

 Δημοσιεύτηκε στο News247

Στις 25 Μαΐου εκτός από τις Ευρωεκλογές θα διεξαχθούν εκλογές και στην Ουκρανία. Εκλογές που θα κρίνουν όχι μόνο το μέλλον αυτής της χώρας, αλλά πιθανώς και τις σχέσεις της Ευρώπης με την Ρωσία, της Αμερικής με την Ρωσία, τον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης, αλλά και την ασφάλειά της.

Το θέμα είναι μεγάλο και πολύπλευρο και αφορά και την Ελλάδα μέσω των σχέσεών  της με την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ  και την Ρωσία και θα παρουσιαστεί σε μια σειρά άρθρων.

Για τους περισσότερους η έκρηξη στην Ουκρανία ήταν μια έκπληξη. Σίγουρα και για την ελληνική κυβέρνηση, που, αν και προεδρεύει της Ευρώπης, δεν φαίνεται να την απασχόλησε και πολύ το ζήτημα ,πέραν των ευχολογικών δηλώσεων του Υπ.Εξωτερικών περί σεβασμού του διεθνούς δικαίου και των συνόρων. Και να μην ξεχάσω και την αμίμητη πρόταση του Υπ. Εξωτερικών να παράσχει οικονομοτεχνική βοήθεια στην Ουκρανία, όπως και τις δηλώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που μας πληροφόρησε πως η Ευρώπη έχει έλλειμμα δημοκρατίας και πως στόχος της Ευρώπης είναι να έχει υποτελείς κυβερνήσεις (διάλεξε την Μόσχα για να κάνει αυτές τις βαρυσήμαντες δηλώσεις).

Όμως, τι συμβαίνει πραγματικά στη Ουκρανία. Ποιοι είναι οι βαθύτεροι λόγοι της κρίσης; Ποιος ο ρόλος της Αμερικής, της Ευρώπης και της Ρωσίας; Η Ελλάδα πώς επηρεάζεται από αυτήν την κρίση;

Αλλάζει ο ρόλος του ΝΑΤΟ; Βλέπουμε την αρχή ενός νέου ψυχρού πολέμου; Τι σημαίνει για τους αγωγούς φυσικού αερίου και την ενεργειακή πολιτική της Ευρώπης; Όλα αυτά είναι ερωτήματα που απασχολούν τις κυβερνήσεις της Ευρώπης και θα έπρεπε και της Ελλάδος. Μια μικρή ιστορική αναδρομή θα μας βάλει στο κλίμα.

Σύντομη Ιστορία. Συμφωνία του Μινσκ και Μνημόνιο Βουδαπέστης

Η Ουκρανία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος το 1991 μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ). Η συμφωνία του Μινσκ μεταξύ της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Ρωσίας αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, όπως επίσης και το δικαίωμα στην ουδετερότητα και την αμυντική συνεργασία, κάτι που για πολλούς σήμαινε την μη σύνδεση με το ΝΑΤΟ.

Τα προβλήματα δεν άργησαν να φανούν. Η Ουκρανία ήταν η τρίτη μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο ,αφού οι στρατηγικές πυρηνικές κεφαλές στο έδαφος της (κατάλοιπα της ΕΣΣΔ) ήταν περισσότερες από αυτές της Βρετανίας, Γαλλίας και Κίνας μαζί. Το 1994, λοιπόν, η Ουκρανία οικειοθελώς διέλυσε όλα τα πυρηνικά όπλα με αντάλλαγμα την εγγύηση της ασφάλειάς της και των συνόρων της από την Βρετανία, ΗΠΑ και Ρωσία (Μνημόνιο Βουδαπέστης, υπεγράφη από τον τότε αντιπρόσωπο της Ρωσίας στα Ηνωμένα Έθνη, Λαβρόφ και τωρινό υπουργό εξωτερικών).

Ευρωεκλογές 2014. Οι εκλογές των εκβιαστών.

Πολλές εκλογικές αναμετρήσεις στην πολιτική ιστορία της Ελλάδος έχουν περάσει απαρατήρητες. Άλλες πάλι έχουν χαραχτεί στην συλλογική μνήμη. Για παράδειγμα τις εκλογές του 1961, η ιστορία της θυμάται ως οι εκλογές της «Βίας και Νοθείας». Αυτές του 1974 ως «Καραμανλής ή τα τάνκς», του 1981 ως «Αλλαγή». Οι ευρωεκλογές της 25^ης Μαΐου που δεν θα βγάλουν πρωθυπουργό και κυβέρνηση αλλά κάποιους που θα πάνε στην Ευρώπη- για τον πολύ κόσμο, άγνωστο για πιο λόγο και με ποιες αρμοδιότητες- ενδέχεται να μείνουν στην ιστορία ως οι «εκλογές των εκβιαστών και των εκβιασμών». 

Τράπεζα της Ελλάδος. Πως θα εκλεγεί ο επόμενος διοικητής; Κύριε Πρωθυπουργέ τολμήστε.

Δημοσιεύτηκε στο Capital.gr

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 86 χρόνια από την έναρξη λειτουργίας της ΤτΕ η οποία το 1928 αντικατέστησε την Εθνική Τράπεζα ως την τράπεζα με δικαίωμα έκδοσης τραπεζογραμματίων. Από τότε  η ΤτΕ παίζει καθοριστικό ρόλο στην πορεία της οικονομίας. Για μια περίοδο που ακολούθησε την εισαγωγή του Ευρώ και την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, πολλοί ήταν αυτοί που προέβλεψαν το τέλος της ΤτΕ ή την σταδιακή μείωση του ρόλου και της σημασία της.

Οι προβλέψεις αυτές αποδείχτηκαν τελείως λάθος. Η πρόσφατη διεθνής κρίση αλλά και η ελληνική χρεοκοπία και τραπεζική κρίση ανέδειξε το σημαντικότατο ρόλο της ΤτΕ σε συνδυασμό με αυτό της ΕΚΤ.

Η ΤτΕ μπορεί να μην έχει πλέον το αποκλειστικό εκδοτικό δικαίωμα τραπεζογραμματίων όμως οι αρμοδιότητες και οι ευθύνες τις είναι πολύ μεγαλύτερες.  Εκτός του ότι είναι ισότιμο μέλος της ΕΚΤ που καθορίζει την νομισματική πολιτική όλης της Ευρωζώνης, ασκεί εποπτικό έλεγχο στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα αλλά και στις ασφαλιστικές εταιρείες. Ελέγχει τα κεφάλαια αλλά και το ρίσκο των τραπεζών και πρόσφατα ο ρόλος της στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ήταν καθοριστικός. Στο μέλλον, και με την τραπεζική ένωση προ των πυλών, ενδέχεται να κλιθεί να κρίνει ποια τράπεζα θα επιβιώσει και ποια όχι.