Αν σας λείπουν μερικά κατοστάρικα ευρώ τότε την έχετε άσχημα και πιθανόν
να σας κυνηγήσει ανελέητα η εφορία. Αν όμως σας λείπουν μερικά δισεκατομμύρια
τότε δεν έχετε παρά να πάρετε ένα καλό λογιστή και να πείσετε την κυβέρνηση πως
την συμφέρει να σας τα εγγυηθεί.
Τι ακριβώς συμβαίνει με την τροπολογία που κατέθεσε το υπουργείο
οικονομικών σχετικά με τις αναβαλλόμενες φορολογικές απαιτήσεις των τραπεζών.
Για όσους δεν γνωρίζουν μια μικρή ιστορική αναδρομή ακολουθεί.
Όταν έγινε το PSI οι τράπεζες
και οι θυγατρικές τους, που είχαν αγοράσει ομόλογα ελληνικού δημοσίου,
υπέστησαν ζημίες συνολικού ύψους 37.7δις.
Ζήτησαν λοιπόν και πήραν την άδεια από την κυβέρνηση να συμψηφίσουν
αυτές τις ζημίες με τα πιθανά κέρδη που θα έχουν τα επόμενα 30 χρόνια. Με το
τρόπο αυτό λοιπόν δεν επρόκειτο να φορολογηθούν για μελλοντικά κέρδη 37.7δις με
αποτέλεσμα να μην αποδώσουν φόρο στο δημόσιο 9.8δις (με συντελεστή 26%).
Να πούμε εδώ πως κανένα τέτοιο μέτρο δεν θέσπισαν για τους άτυχους
μικρο-ομολογιούχους ενω θα μπορούσαν. Δηλαδή να πάρουν φοροελαφρύνσεις για τις
ζημίες που προκλήθηκαν από το κούρεμα.
Αυτά λοιπόν τα 9.8δις λέγονται Αναβαλλόμενη Φορολογική Απαίτηση. Τα
διεθνή λογιστικά πρότυπα αφήνουν λοιπόν το ενδεχόμενο να αναγνωριστεί ένα μικρό
μέρος του (10%) ως κεφάλαια. Και είναι μόνο 10% γιατί δεν μπορεί κανένας να
εγγυηθεί την κερδοφορία των τραπεζών σε βάθος χρόνου.
Κανένας εκτός φυσικά από το Ελληνικό δημόσιο που έρχεται τώρα με
τροπολογία που κατέθεσε το Υπουργείο Οικονομικών να εγγυηθεί αυτά τα 9.8δις
ώστε να περάσουν ως κεφάλαια. Δηλαδή σε περίπτωση που δεν έχουν κέρδη οι
τράπεζες, για να συμψηφιστούν με τις ζημίες, θα βάλει ο Έλληνας φορολογούμενος
τα λεφτά και θα πάρει μετοχές. Μετοχές αμφιβόλου αξίας αφού η διαδικασία θα
ενεργοποιηθεί μόνο όταν δεν έχουν κέρδη οι τράπεζες.
Δεν έφτανε αυτό όμως. Η τροπολογία συμπεριλαμβάνει και τις ζημίες που θα
προκληθούν και από τα δάνεια των τραπεζών. Με λίγα λόγια οι τράπεζες δεν θα
πληρώσουν σχεδόν ποτέ φόρους στο δημόσιο αν έχουν κέρδη και αν έχουν ζημίες θα πληρώσει το δημόσιο. Τέλειο.
Ούτε ο Μάντοφ δεν θα μπορούσε να σκεφτεί τέτοιο κόλπο.
Η Ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να το σώσει αν αυτή την εγγύηση που
δίνει για 30 χρόνια την κοστολογούσε. Κάθε εγγύηση-ασφάλεια που δίνεται έχει
κάποιο κόστος. Το υπουργείο οικονομικών δίνει αυτή την εγγύηση τζάμπα στις
τράπεζες. Δεν θα υπήρχε πρόβλημα αν οι τράπεζες ήταν 100% κρατικές. Όμως δεν
είναι, και η πρόθεση είναι, να περάσουν σταδιακά όλες στον ιδιωτικό τομέα.
Γεννώνται λοιπόν πολλά ερωτήματα. Γιατί δεν έδειξε την ίδια ευαισθησία
και προς τους μικρο-ομολογιούχους ώστε και αυτοί να συμψηφίσουν τις ζημίες τους; Γιατί πουλάει τζάμπα μια εγγύηση προς τις τράπεζες; Όταν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια πλησιάζουν το 40% του συνόλου, ο
συμψηφισμός τους θα μειώσει τα έσοδα του προϋπολογισμού δραστικά. Πως και ποιος
θα τα αναπληρώσει. Ποια είναι η επίπτωση στο δημόσιο χρέος αυτής της εγγύησης.
Οι τράπεζες σίγουρα πρέπει να εξυγιανθούν και να αποκτήσουν τα αναγκαία
κεφάλαια για να βοηθήσουν την ανάπτυξη και την οικονομία. Αυτό δεν μπορεί να
γίνει με λογιστικά τρικ και με κρυφές και άδικες για τους φορολογουμένους
επιδοτήσεις στις τράπεζες.
